ریزه سنگ

وزن:  فعولن فعولن فعولن فعل

بشد ریزه سنگی به کفشم سوار
بگفتا مرا یار خود بر شمار
کنم درد دل من رفیقت شوم
بدین ره شوم همره و غمگسار
بگفتم به کنجی نشین بی تکان 
تو گشتی کنون یار من با وقار
به ناگه به ره رفت او زیر پا
بزد نیش خود روز من گشت تار
بِبُردم هوا پا ،  زدم بر زمین
بگفتم چه کردی تو ای نابکار
مرا کج نمودی تو ای نا رفیق
رفاقت نباشد کنی چون نزار
برفتم به ره من چو با یار خود
فراموش کردم من این حال زار
پس از خرده راهی تکانی بخورد
بیامد دگر زیر پا هم قطار
گزید آنچنان هوشم از سر برفت
شدم من ز دستش سیه روزگار
درآوردم از پا چو من کفش خود
به سوی سما کردمش رهسپار
بگفتم تو ای سنگ ، کردی ستم
نباشد که این رسم ، بر یار غار
دگر هیچ سنگی نیارم به کفش
نسازم به دل سنگواره نگار
انیسم بود باید از جنس خود
رفاقت بگردد دگر پایدار