شاه و گدا

بخدا صد گله از دست عزیزانم هست
گله از دست حبیبان و مریدانم هست

شوق هستی به سرم راه ندارد هرگز
که من از راه نجات حسرت پایانم هست

تا که  اباد کنم این دل غم دیده خود
که من از حسرت توحالت ویرانم هست

ماه من روی مگردان تو دگر در شب وصل
که من از ان غصه تو دیده گریانم هست

خنده بر لب زنی و باز شد غنچه به ذوق
به سر عشق تو من تخت سلیمانم هست

تو نباشی که دگر هر دو جهانم چه شود
بی تو دنیا و جهانم غم دورانم هست

تخت شاهی ندهی بر دل مسکین و گدا
چو گدا شاه شوم لشکر طغیانم هست

وای از ان وقت که دهی بانگ وصال یکدم
بر سر زلف کمندت دل شیرانم هست

تو که بر دار کشیدی تن رنجور مرا
به سر دار تو این شام غریبانم هست

تن ما را تو به خاکش ندهی تا که دلم
بر تمنای  وصالت همه پیمانم هست

زاهدی گفته که این دل نشود مرهم جان
مرهمی گر نرسد اتش جانانم هست

اتش عشق تو چون درد من افزون نکند
درد افزون من از حرف طبیبانم هست

همه گویند که شیدا مکن این قصه دراز
ولی اخر چکنم عشق تو دیوانم هست