پنجره

(پنجره)
غوطه ور در جرعه هایی سرخ، شب خون را دَرید
روحِ شیطان، تیغه ای از مسلخِ دوزخ ، خرید

ناگهان، با خنجرش دیوارِ ذهنم را شکافت
دستهایش دشتِ آجُرهای ویران را چَرید!

هاله ای از شب، شناور شد به ژرفای خیال
«بادها...! من را به وهمی لاجوردی می بَرید

این سکوتِ مِه زده خون میچکانَد بر زمین
توده ابرِ خُرده شیشه سمتِ من می آورید؟»

مرگ ،همراهِ غروبی در نسیمِ شعله هاست
روزهای رفته ام ، اینجا همه خاکسترید

در غبارِ یک تبِ زردم ، به رویاها بگو
آرزوها مُرده امّا همچنان افسون گرید

رد شدند از من گروهی ساحره مست وُ رها
یا من از جنسِ سرابم یا شما کور وُ کرید

باز هم کابوس و نورِ کهنه ی یک صبحِ پوچ
روزْ را بالا بیاور پنجره ، مستی پَرید...

 

فرشید افکاری ۱۴۰۰/۲/۲۵