زادوولدهای غم

درتاریکی هالگدبه پهلویم زدنمیدانم چه بود
به گُمانم
نطفه یِ خیال بود
ویا زادوولدهایِ مغزِبیمارم
گویی باتاریکی دوستی دیرینه بود
درخودپیچیدم وچنگ بررویِ خودمیزدم
فریادنمیتوانستم بزنم
واشکها درچشمانم اسیربودند
گویی سایه هابردیوارمیرقصند
وشیونِ گلویم مینواخت موسیقیِ ضجه را
با لکه خونی بربالینم
ترس براندامم‌چیره شد
گویی جنینی سقط شددررحمِ خیالاتم
ولکه ایی عظیم برغمِ ازدست دادنش  سیلی  میزدآشفتگیِ هایِ دعوت شده به بالینم را
خون محومیشد
ودوباره لکه برجای میگذاشت
سایه هاچنگ میزدندبررویِ خود
وضجه هایم گلویم راپاره
آنچه درونم را درخوداسیرکرده بودرا
بالاآوردم
ریشه اش درقلبم روییده بود
وگویی زادوولدمیکرد غم
در درونم