تهران ِفروغ

سراب نُقره گَزید
رگ تَلخای ماهِ روسپی ،

سِی٘ر ساحرگان،
هبا کَرد دریایِ مرمره را ...
.
.
.

پرندگان ابلقِ مست
از چاکِ پیراهن سلاله ِ رویا پر می کشیدند
تهران ،،،
در قهوه می نشست ...
آهوان رهایِ رَمان
مانند دخترکان معصومِ شراب٘ نخورده،
در هاله ِ شرم
-بی عُجب زنجره ای ، بی آه-
به جنگلها گِره خوردند...
(به تهران ِ سوده ،
تهرانِ زخم)
.
.
.
چقدر بر دل مینشینی!
گرم و فاش و برهنه ،
چقدر.....دوستت دارم!
مثل تهرانِ الیوت
تهرانِ فروغ

.

.

.
تهران خطایِ خُتن ...
امشب
من به خزر
به شکوفه های نارس لیمو ، فکر میکنم ...