توبه_گناه_پروازِ روح

 وِردی خواند و بر روحم دَمید

گویی،شفاگرفت خموشی های خفته درجلدِ بیمارم
او بازبانِ مقدسش _درونم را لمس میکرد
وبه خلوتِ دِنجِ روحانیتش فرامیخواند
درآن لحظه پروازی ازدرونم رانظاره گربودم
_برلبهایم بوسه زدایمانم
وسجده یِ خالصِانه یِ توبه رابدرقه یِ گناه خفته براندامم کرد
گویی درآن محفل همه چیزدست دردست هم داده بود
تامرااز  نو  به دنیای تاریکم  ببخشد
آنهاراخوب بخاطردارم
نه چشم داشتنند
نه دهان
فقط دستانی گره خورده به هم
وگیسوانی  ازته تراشیده شده
که  آویزه یِ گردنِ خودکرده بودند
درمحفلشان سوگندهافریادسرمیداد
وقلبهاشان نهان درکُنجِ سینه شان
سقفِ تالاری که  محلِ گردِهماییِ آنها  بود
با پرده یِ سیهی _آذین بسته شده   بود
آن پرده یِ سیه ازگیسوانِ دختران عاشق زینت بخشیده  شده بود
اشکها درتُنگ هایِ بلور، ماهی ها را مست کرده بودند
وچشمها نورمیرقصاند بردلِ آن سیاهیِ بخواب رفته درمحفل
نجوایی گره هایِ کورِ دستانِ آن ساقدوشانِ گناه را ،
ازهم بازکرد

وچشمهایِ بخواب رفته بانوری ازایمانِ برگشته به درونِ من،
درجایِ خود قرارگرفت
ولبانم به  ذکرِ توبه گشوده شدگویی ساقدوشانِ گناه،
لبهاشان برچهره شان نقش بست
وآوایی مرا تکانداز گناهی که گیسوانم را آویزه یِ گردنشان کرده بود