زرگر زمانه

گر من انوش هستم از عشق تو من مستم
بی خود ز خود گشتم آن شب چو گذر کردی
در آن شب مهتابی یاد ز دل نکردی
از عشق جنون داشتم دیوانه خطاب‌ کردی
من راه تو بگزيدم چون چیزی به تو دیدم
از این دل عاشقتر دیگر تو نمی یابی
ای زرگر زمانه آن گوهر جانانه
دور است از این خانه خون گریه کنم امشب
از این دلم چی دیدی که زود رها کردی
خوب شد به سحرا بیگانه رها کردی
ای دلبر خندانم هم جان هم روانم
آرام نگیرد دل تا خاکش نکردی