نظم جهان

با سلام.

سروده‌های استاد ثاقب گاهی تلخ و گزنده هستند و گاه نرم و امیدبخش. گاهی چون چراغی در شب تاریکند،حیاتی ترین واژه ها را چونان شهدی گوارا.گاها او دلگیر است از مردمانی که با وجود این همه شعر و شور و کنایه، باز هم در بی‌خبری و غفلت سیر می‌کنند و او باید همهمه‌ای در وجود آن‌ها روشن کند. اما زنهار که هر راهی،راه نیست و هر در آمدنی از سیاهی،روشنی نیست و برای همین است که توصیه استاد به ترک از دیر کهن باری به هر قیمت و راه نیست.آری اگر برآمدی باید که چو فرزانه برآی.اما چه می شود کرد؟آیا همگان خواهند توانست فرزانه باشند؟؟؟
آیا همگان خواهند توانست راه فرزانگی را بیابند؟که اگر این بود دیگر پند را چه نیاز؟خیر مطمعنا همگان نخواهند توانست.
بی شک پس فقط ارائه یک راه برای تمام گروه ها کافی نیست.اما می شود آگاهی داد.می شود هشدار داد.می شود خبر داد که بت گری نظم جهان نیست زبتخانه برآی.اما فرزانه شدن هم راه دارد.آنچنانکه به آن خواهیم پرداخت.
این که استاد از ذوق هنری و ادبی بالایی برخوردار است، اصراری ندارد شعرش پیچیده و پرتکلف باشد. او از صور خیال و آرایه‌های ادبی تاجایی استفاده می‌کند که به زیبایی کلام و درک بهتر اشعارش کمک کند. ارتباط معنایی و مفهومی میان کلمات و عناصر شعر چیزی است که در این اثرش دیده می‌شود و یکی از اهداف استاد هم همین معناگرایی است و دوست دارد که پیرو رنج بشر (نه انسان)(عامیت و جامعیت)باشی و از این راه است که با خود و خدا دوست خواهی شد و در نهایت فرزانه.

سابق بر این به نحو دیگری می کاشتم.حال آنکه گوشی به نظر سخت است و تمرکز را به خطا می اندازد.

باشد برای بعد.

با سپاسمندی.