اسرار ما

ما کجا دنیا و این اسرار ما
کی شود روشن بدین افکارما
زین نهایت غافل از بودن چه شد
یا مگر دینی که در پرگار ما
چرخ دوران میزند لنگانِ چون
گر نگاری اندکی در کار ما
مابدین سرسامِ در محراب دل
با سری بی هاله در کردار ما
خویش جانم در کمالم میکنم
بی خیال از هرچه بودا بار ما
سرّخلقت را چه می داند بشر
یا دری ابواب در بشرار ما
من مصمم گر خیالم یا خودم 
درکجا بودن  مگر اصرار ما
بردمی گیرم که راهی اینچنین
کی کجا دادند و ما خوش زارما
لوح تقدیری برین بودن جبین
گاه و گویا بریقین اخبار ما
درأزل بانگی کند مفضا عَجَر
گستردافضا زمان اظهار ما
کی بدید این یاوه گویی هامگر
اینچنین می گیرد از خودکار ما
می نگارد نقطه در دوران دمی
چرخشی زین خیره دراعصارما
کودکی بی پیشه میگردد ستم 
بروجودش مهر و حق از دار ما
علّ و معلول ار نگجد دیده ما
پس چه بر بودن چنین پیکار ما
گه فضیلت بی خرد بودن گهی
باخرد اندیشه می شد یار ما
چون نبودیم از نبودن یک سخن
کی یقین داریم از این اسرار ما
«روح اله سلیمی »