خویش باید خویشتن را

خویش باید.
برخوداز بهر دگرها
زین جهان از رأیِ سرها
از گمانها،زخمِ دلها
خویشتن را.
رفتنی را ره  مهیا،شب روانش را چراغی،
ازچه رفتن داد عتابی، بر چه از بودن فراغی،
چون دلت را، یا خیالت را 
چه رنجانی، چه خواهی؟
خویشتن باید ,

هیچ از خود گفته ای ،
یا زخود اندیشه  یا  احساس برخود کرده ای،
اهل دل را از تمنا عار و بر
اهل دل باید جهانش داد و سر
اهل دل از هر دو عالم خویش هنر
با خود از اصل و نهانش نورو فر
بی گمانم باخرد،باخویشوکر
با جهانش فهم چون باید یکی ،
وحدت ان اصلو مظاهر کثرتی  (نظریه وحدت وکثرت )
ازجهان تنها طلب خود راخودی،
دل به تن ها چون مپنداری دمی
زان دلا چون بهر تن ها خود رهی
خویش باش ای خویشتن 
دل به دوراز دیدِ تن
فارغ ازهرغِرّ و مَن ،
خویش باید خویشتن را
چون نداری غیر خویش از هیچ تن...
خویتش باید به خویش

نوشته «روح اله سلیمی»