چشمِ دل

آن صنم بر چشمِ دل رنگین شود
مرغِ جان آواز خوان تسکین شود
صد هزاری یادِ تلخی از دلم
با یکی لبخندِ او شیرین شود
تلخ هم گوید به من قند است و پند
یا وگر باده ی زهر آگین شود
امشب از نازِ نگاهش ناظمم
تا نویسم خاطرش تضمین شود
دعوتِ حق باشد این شیدایی ام
تا سخن آید که آهنگین شود
فالِ نام و یادِ دلبر مرحبا
محترم باشد کزین تحسین شود
من چنان از او شدم فرهاد گون
که جز او کس را نه چون شیرین شود
ابرگونه در غمش بارم ولی
کس نخواهم مثلِ او تلقین شود
چشمِ من را چون ندارد عالمی
تا ببیند بهرِ او غمگین شود
گر بماند وصلِ دلبر آرزو
روح و عقل و دل همه بی دین شود
دزدِ ایمانم شده رخسارِ او
وز جمالِ اندرونش این شود
خو گرفتم با فراق و تارِ شب
بالِ پروازم چنین بالین شود
من نشینم این چنان ساکت زبان
خواب هم باشم بچرخد این شود
گر صنم هر بار آید خوابِ من
خواب مانم خواب هم سنگین شود
وقتِ بیداری شود در هر زمان
از همایون هم غزل زرّین شود