شعر

من تازه نعل کرده بودم شعرهایم را
حیوانکی ها نعلِ وارونه شدند انگار
یا نعل برعکس است یا من یا سُمِ این ها
که اینچنین جفتک پَرانی می کنند این بار

بیچاره ها شاید که از بس مُنزجر هستند
اَز تنگیِ افسار و اَز سنگینیِ گاری
دیگر سَرِ طغیان گَری دارند اِنگاری
خسته شدند از شیحه هایِ پوچِ تکراری

اشعارِ من در دفترم اَسبانه می تازند
با کوله باری از ردیف و قافیه بر دوش
تصویرهای ذهنشان آبستن فریاد
اما دهان پشتِ لگامی آهنین، خاموش

جفتک پرانی هایشان از زورِ خاموشیست
شاعر که باشی واژه ها را می کنی توبیخ
گاهی به نعل می زنی، گاهی به میخ اما
همواره در تردید هستی بینِ نعل و میخ

حالت بد و حالِ جهان را خوب می خواهی
در فکرِ پاره کردنِ اَفسارِ اَسبانی
یا لااقل اَز دفترِ نقاشیِ دنیا
افسارها را پاک کرده، شعر بنشانی

اجدادِ اسب و شعر، وحشی بوده اند اما
تقدیرِشان اهلی شدن با زورِ شلاق است
یک روز وحشی می شوند و منفجر همچون
انبارِ باروتی که بندِ سنگِ چخماق است

دیوان یا که شعر یا یک بِیت یا مصرع
حتی شده یک واژه اَز این دفترِ ژنده
حالِ جهان را خوب خواهد کرد بی تردید
یک روز می بینید، من مُرده شما زنده

شاعر: شهرام مؤدب