دریای دلتنگی

با سلام
امروز با شعری زیبا و دردمند در فضایی غمگنانه از بانو عجم روبرو هستیم واژه‌های (امواج،دل به دریا زدن ،شعله،اتشفشان،و غربت ) نشان از حالتی موجی در شاعر ایجاد کرده بود. و ناخودآگاه شعری در وزن حماسی حادث می‌شود با توصیفی استادانه و زیبا، ولی غمگنانه، که مخاطب را به خود می‌کشد.
عنصر تخیل و عاطفه در آن نمایان بود . شروع خوب و پایانی خوش داشت . زبان شعر به روز بود و تصنعی نبود. و به دور از تعقید بود. ساختار معنا خوب بود و ختم به خیر شده بود. جای آفرینها داشت.
برای شاعر گرانقدر خوشبختی و شادمانی آرزو می کنم .
با مهر بسیار

با سلام بر اهالی شعر ناب
و بانو عجم


*چهار پاره *
قالبی که برای* حرف زدن* است حرف زدنی که در سبک های دیگر کلاسیک غیر از مثنوی ممکن نیست اگر هم هست خیلی محدود و دست و پاشکسته خواهد بود استادی میگفت چهارپاره فرزند مثنوی است و در آن فضای بیشتری برای حرف زدن وحرف زدن و بروز عاطفه وجود دارد گویی فرصت خلوت شاعر با خودش با دنیای اطرافش با احساساتش و اتفاقات و آدمهای پیرامونش بیشتر مهیاست، شاعران بزرگی در این قالب سروده اند که از شاعران معاصر مثل شاملو، فروغ و در سایت خودمان هم سلمان مولایی(سلمانِ سلیم)مهرداد عزیزیان (مهرداد جان ترین) سید هادی محمدی (هادیِ شعر) وحید سلیمی بنی(بنیشعر) محمدجواد عطالهی (محمدجوان)و دیگر دوستان که اگر نامشان را نبردم چون حضور ذهن ندارم.
اما شعرِ خانم عجم که بازهم اشاره ای به فراز و فرود و نوسانِ حسِ شاعرانگی است.
می‌گویند یک شاعر خوب فرشته ای درون خود دارد به نام *فرشته ی شعر* گاهی سر حال است گاهی بی حوصله، گاهی قهر است گاهی آشتی اما هر چه هست دل از شاعر نمی‌کند، رفتنش همیشگی نیست گاهی قهر میکند مثلا چند ساعتی، چند روزی، یا دیگر خیلی کینه ای هم باشد چند ماه، اما بازهم برمی‌گردد.
بانو عجم هم گویا این رفت و آمد فرشته ی شعرِ درونش را دست مایه چهارپاره اش قرار داده و مثل همیشه در اوجِ سادگی و لطافت سروده اند نمی‌دانم از این( اوج سادگی سرودن) چه برداشتی می شود، شاید عده ای بگویند دارد ایراد می گیرد، شاید هم بگویند دارد از حسن شعر می‌گوید، نمی‌خواهم بگویم کدام برداشت درست است آن را به عهده مخاطبِ این شعر و این تیکِ نقد میگذارم، اما بسیار خوانده ام و بسیار شنیده ام که می گویند طبیعی باش، خودت باش، ساده باش و لقمه را از دور گردن مخاطب چرخانده و به زور در حلقش فرو نکن حرفت را با زبان مردمت بگو، چیزی که خانم عجم همیشه در اشعارش این را به ما ثابت کرده که هیچ وقت قصد به سختی انداختن خواننده شعرش را ندارد البته نه اینکه سهل انگارانه بنویسد بلکه آنچنان پیچیدگیِ خاصی ندارد اما تصویر دارد، صور خیال دارد ارتباط بین مصاریع برقرار است و با همین رویه دوست دارد ساده حرفش را بزند چه در نقد ها چه در شعر هاو همیشه موجی از آرامش با خود به همراه دارد و من شخصا همیشه از حضور ایشان در سایت قوت قلب میگیرم.

شعر! شعری است با زبانِ یکدست، احساس شناور که ملموس و قابلِ درک است با تمامِ احترام به شعر ایشان و قلمشان درخواست میکنم کمی از برخی کلیشگی ها رها شوند مثلا :سرما زدن گل خنده/در اعماق غم شناور بودن و..
شاید بارها خوانده ایم و دیگر حس خاصی به آدم نمی دهد.
نکته اوج و زیبای شعر خانم عجم همان *تو ای آشنا * که خیلی خیال انگیر و تأویل پذیر است ممکن است خود شاعر باشد یک دوست باشد یا هر چه که حال آدم را خوب کند
و این شعر را خیلی دوست داشتم بسیار زیبا بود


با پوزش از محضر اساتید گرامی
و سلمانی که خوشحالم از دوباره تابیدنش

یاحق🌿🌿🌿

سلام بر بانوی واژه ها و استادان عزیزی که در این صفحه حضور دارند. امیدوارم که این سبز کردن صفحه را به من ایراد نگیرند که از تئوری شعر و شاعری خالی خواهد بود. اما یک نظر هست و یک بازتاب از مخاطبی ساده و غیر فنی. اولین بار که این سروده را خواندم اعتراف می کنم که ارتباط ضعیفی توانستم با آهنگ شعر و راهیابی به مضمون آن پیدا کنم. تعجب کردم و به عنوان شعر مراجعه نمودم دیدم چهار پایه است. فورا جستجویی در تعریف چهار پایه نمودم و همان توضیح ساده و اینکه مصرع های زوج هم قافیه اند را مشاهده نمودم. دو باره به شعر مراجعه کردم و با اندک تأملی به نتیجه جالبی رسیدم و آن اینکه در اصل دو بیت نیست بلکه یک بیت طولانیست با تکرار مصرع های مرسوم در مثنوی اما با تأکیدی معنی دار بر مصرع های زوج و فارغ شدن از قافیه های مصرع های فرد. برایم جالب بود چون همواره دوست دارم که سروده های دیگران و خودم را با صدا بخوانم و حتی با همراهی یک موزیک، وقتی این کار را به طور پیوسته خوانی مصرع های اول و دوم با هم و سوم و چهارم با هم انجام دادم ناگهان، هم به زیبایی و هم به معنی و هم به آهنگ دلنشین آن رسیدم و چندین بار این کار را انجام دادم به ایرادی که مکثی در قرائت و خدشه ای در فهم آن ایجاد کند بر نخوردم. مهمتر از همه که قابل تأمل است این که چه احساسی را این سروده بیان می کرد و از دل شاعر به مخاطب می رسید. هر مخاطبی، حتی اگر استاد باشد قادر نیست به طور کامل آن احساس را در یابد مگر این که آن را تجربه کرده باشد. این از نوع کلمات، معانی و فن شاعری نیست. این از نوع احساس و عاطفه و خلائی عمیق در روح و روان یک انسان است. جای آن را هیچ چیزی قادر نیست بگیرد. ممکن است این یک کلیشه تکرار بیان یک حزن و اندوه به نظر برسد اما اینطور نیست. این از نوع توالی احساس ها و بیانات متوالی از هم گسسته نیست بلکه احساسی عمیق و پیوسته است . من در سروده ای خطاب به همین شاعر ارزشمند گفته ام که :
هیهات از این سوز که ابرین رخ دلدار
گو پرده محویست که بر دیده بگیرم
یعنی بین چشمان من و دنیای بیرون پرده ای نامرئی از رخ دلدار هست که من همه جا اول اورا می بینم و از ورای آن به دنیا می نگرم و این خیلی سخت است.
امیدوارم آقای مازیار صاحب نام هر گز به چنین وضعیتی دچار نشود تا بدنبال اشعاری بگردد که به آتش درون او مرحمی بگذارد و یا چنین چیزی را بسراید.
در تأیید و تحسین نظر آقای قنبر پور که در بین مطلب ایشان آمده بود که مثنوی مادر چهار پاره است بنده با تجربه آماتوری خودم نه تنها به آن رسیدم بلکه باور کردم که صورتی تغییر یافته از خود مثنویست. اینکه چرا این قالب معاصر است و بدینگونه متولد گردیده است آقای مازیار عزیزخوب توضیح می آورد که از نیاز به بازگویی مطالبی با حجم بالا در عین وفاداری به سنت کلاسیک حاصل آمده است.
آفرین بر خانم جمیله عجم ( بانوی واژه ها ) که هم ایشان و هم دیگر بزرگواران پیشاپیش گام می زنند و به اندوخته های معنوی و هنری جمعیت حاضر در این درگاه می افزایند.