نماز آدمیت

بیا عهدِ اخوّت تازه سازیم              
  درفشِ مهربانی برفرازیم
بیا وقتی که مستِ شادمانی            
  ز بویِ گلشن و آوازِ سازیم
دلِ خود را به اکسیری ببندیم    
 که از آن می توان انسان بسازیم
بیا رختِ فتوت را بپوشیم        
       به آدابِ جوانمردان بنازیم
به هنگامی که غرقِ زندگی در    
 هوای رمز و بازی های رازیم
همه دار و ندارِ این جهان را      
    به شرطِ عاشقی یکجا ببازیم
به دورِ کعبۀ دل ها بگردیم          
   به قلبِ لشکرِ نخوَت بتازیم
چه غافل گشته ایم از آدمیّت      
     چه نا آگه ، ز اسرار نمازیم
نمازِ آدمیّت ، مهربانی است          
   بدون مهربانی ، بی نمازیم
اگر بالِ محبّت را گشاییم            
    به دشتِ آدمیت ، شاهبازیم
قسم بر رازهای  آسمانی            
اگر هر قدر در راز و نیازیم
بدونِ جانِ لبریز از محّبت              
  گرفتارِ هوا و رنجِ آزیم