گمشده

تاریخ حیران است از غم های تکراری 
تقدیرِ بی پایان، درین شب های اجباری
گلهای نرگس بی حضورت سخت می گریند
از غنچه هایی که شود پر پر خبر داری؟
محکوم شد قلبم‌به احساسی که گم گشته
در گوشه ای از شهر دل، در خواب و بیداری 
هر جمعه ای گر تو نباشی روسیاهم من 
اما نشد عادت برایم این گرفتاری
دیگر نمی خواهم جهان را بی حضورت عشق
 اکسیر شادی را فقط تو در جهان داری