تهیدست ...

مـن از پائـیــنِ تهـــران زاده در دروازه ی شــوشم
سری افسرده با همسر سه طفلی هم درآغوشم
تهیدستم که از هستی به دستم نیست جز بستی،
که وصلم کرده بر پستی ز سرمستی فــرامــوشم
برای نانــی از گــندم کـمر گــردیده خـــم مــردم
طلوع صـبح را تا شــب ز جـان بیهــوده میکوشم
همه شب خسته از جانم ولی تا صبح بیخوابم
چرا که با غـمی بدکـاره در بسـتر هـمآغوشم
ندارم یک اتاق از خــود بیارامــم در آن لــابــد،
من آن مستأجری ساکن درون دخمه ی موشم
مگو عـید است و شـادی کن دگر غمها تو راهـی کن،
که من در کشمکش با قلب و روح و ذهن مغشوشم
پسر شلوار میخواهد دو دختر شال و هم دامن
بگوید همسرم دیگر شـده صـد وصله روپوشم
خــودم هـم بـی تفـاوت از لباس پـیـر و مخدوشم،
دوباره پوشم این لَت لَت کُتِ شش ساله بر دوشم
و پژواکی که از غم ضـجّه و فریاد این وجدان،
بـیـازارد روانـم بـوده دائـم دردِ در گــوشم
و بهرِ مرهمِ دردم به هر در سر زدم هــردم،
برایم بسته در ازدم دمادم سرد و خاموشم
ندارم حـــال و احـــوالـی مُـحَــــوِّل بر بداحـــوالـی
هوایم هم همی مسموم و هم همواره مدهوشم
روان از غــم ترک خورده زسختی سخت سرخورده،
سری آسیمه سرتاسر چو سیر و سرکه میجوشم
خـرابم خسـته ام خـوارم خـم از خـروارِ خـونبارم 
ز خودخواری چو خونخواری که از خونِ دلم نوشم
بده ساقی ز می جامی که از نوشِ شراب امشب،
شوم بی غم ازآن آتش سحر دیگر کـفن پـوشم!