وجودی از جنس پاییز

"به نام خالق فصل ها"

قدمی مانده که پاییز به یغما برود...
مانده ام، در کشمکش هیاهوی قلب‌هایی که برای آغاز پاییز بی‌صبرانه می تپید و حال بی‌قراری می‌کند، سخت تر از هر چیز این فراموشیِ اجباریست.
من؛
با پاییز متولد شدم و با پاییز جان گرفتم و با پاییز بغض کردم، گویی وجودم با پاییز درآمیخته است. سکوتم را از او آموختم، صبوری را در بلندای یلدایش یافتم و دلتنگی را در افتادن برگهایی که ماه ها انتظار کشیدند.
و اما چه بی خبر و چه بی صدا باید از این همه احساس پاییزی گذشت؛ وقتی که با آغاز مهر اشکی جاری شد و در پایان آذرش، چشمانی که دیگر سو نداشت.
برگ های خشکیده ی خیابان ها خبردارند از اشک های پنهانی‌ای که با هر قدمی که برداشته میشد بر گونه‌های سرد جاری بود؟
انگار خالق هم از این حس ناب پاییزی دل نمی‌کند که در آخرین لحظات پایانش فرصتی بیش برای عاشقی داد...

(ریحان)