مهتاب گونه شبی

خسته ایم
از سیلی باد در گوش باد
از مردن شمعدانی ها
ترسیدن  قناری ها
کاشکی پسا کرونا
یکی بباید
دست مان را بگبرد
بغل کردن را یادمان دهد
بوسیدن را
عشق را
قلب های یخ زده را جمع کند
یک روز تعطیل همه را پشت پنجره بخواند
همه بیایند
حتی ماه و خورشید و ستاره
تا در  انبساط خاطرش ذوب شویم
زمین بدون ماسک نفس بکشد
شاعر ارغوان
شعر های دلتنگی اش را ورق بزند
تا
مهتاب گونه شبی
از کوچه معشوق بگذریم.
کاش همین جمعه بیاید