رویای به باد رفته

بگذار در غم تنهای های خودم بمیرم
بگذار در این خانه ی تاریک
در حسرت فردا بمیرم
آخرین سکوت بر لب
مثله همیشه
فریادیست خاموش
بگذار در این فریاد بی صدا
بمیرم
من تمامه فریاد ها را دور ریختم 
تا بشنوم صدای بی صدا را
در سکوت این شب ها 
 با سکوت با تو حرف میزنم
چرا که این روزها 
گوش ها 
توان شنیدن فریادها را ندارند 
بگذار در این
خانه ی سرد و خاموش
تنها بمیرم
میکشم آه سوزناک در این روزهای
پر از درد
نگاه کن  از آسمان همش
 بارانِ درد است 
که میبارد
آه چقدر نفس کشیدن در این روزگار
 سخت است
بگذار من زداغ نفس کشیدن
بمیرم
حقیقت ها در سکوت نهفته است
بگذار من اینبار در رساندن
پیغامِ سکوت 
بمیرم
کاشکی کسی بود
که میشنید 
این سکوت ها را
کاش یکی بود
میتوانست بداند علتِ این اشک ها را
کاش یکی بود میتوانست
ویران کند تمامیه غم های دنیا را
کاش یکی بود میتوانست 
غم ها را از روی لب هامان پاک کند
کاش عشق بود
کاش خنده بود
کاش دنیا زیبا بود
کاش میشد
تقدیر را با مداد نوشت 
و بدی هایش را پاک کرد
کاش میشد پرواز کرد
مثله پرستوها
یا به ماننده ابر ها 
سفر کرد به دیاری دیگر
کاش میشد
باران شد
شست کینه ها را
کاش بادی بودیم سفر میکردیم
کاش میشد
 گل را به همه هدیه داد
کاش میشد
 پلیدی ها را از سینه ها زدود
کاش 
دنیای دیگر داشتیم
آه کشته شد یکی بی دلیل
مرگ بر این زندگانی
زندگی چقدر سخت است
اینجا
چه گویم به این دنیا
دنیا پر از نفرت و بی مهربانی
آه شبی
 چشمان تو را در رویا هایم كشیدم
باغ گلی 
پر از شقایق را كشیدم
اما باز تقدیر
با عکس تو 
 چشمانم را بارانی کرد
عکس تو خنده به لب داشت 
ولی اشک را بر چشمانم
نشاند و جاری کرد
کاش کنارم بودی
کاش با تو میتوانستم
دنیایی تازه بسازم
کاش میتوانستم
شادی را در کوچه و خیابان فریاد کنم
کاش میتوانستم بر روی تمامه 
ممنوعه ها خط قرمز بکشم
کاش میشد آواز عاشقی را برای همه بخوانم
چه میشد دنیا
مثله شکوفه  گیلاس 
زیبا بود هر چند کوتاه
یا که مثله کوچِ مرغابی ها هدفمند بود 
یا که مثله پروانه عمری کوتاه
 اما زیبا و عاشقانه
کاش میشد
غم و کینه و 
نفرت و جنگ را 
از دنیا زدود
کاش میشد صلح را
به این دنیا هدیه کرد
کاش میشد
کاش میشد