غزل من وطوفان

 شد به رهی باخردی می فروش

باده به دست کوزه نهاده به دوش



عقل و قـرار از سر او رفته بود

گشته ز عالم به در آن ژنده پوش



دید جوانی به سرش عقل وهوش

بانگ برآورد که تو هم می بنوش



گفت به آن مست ز خود بی خبر

این چه بساط است چه بانگ خروش



من به جهان از همه آزاده ام

از سر من چون بپرد عقل و هوش



راه خطا رفت و نیامد به ره

تا که ندایی برسید از سروش



بنده ی ما عقل ترا آفت است

باده بخور تا بشوی جمله گوش



گر تو سمیعی بشنو این سخن

در دل طوفان چو شدی پس خموش