آهوی دلم

گذرَد مَحمِل تو باز چو از کوی دلم
باد تا باد کشد، بوی تو را سوی دلم
در پسِ پنجره مسحور کند چشمِ مرا
بِبَرد، گَردِ غم از گنجه و پستوی دلم
بر گذرگاه، زنَد رنگِ طرب خندهٔ تو
پرشود ، زآبِ نباتِ لبِ تو جوی دلم
کُنَد افراشته با شادی و امیّد و نشاط
بیرقِ عشقِ تو را بر سَرِ باروی دلم
مَرغزاری بشود خاطرِ خاکستری ام
تا دَوَد باز، در آن دامنه ، آهوی دلم
غرقِ آوازِ شباهنگِ خوش آواز شود
باغ بحران زده و شاخهٔ شب بوی دلم
فِکنی گوشهٔ چشمی اگر از روی ادب
تا ابد ، با تو بمانَد فقط این قوی دلم
چشم و ابرو و لب و گونهٔ تو آیهٔ حق
روش و راهِ  فراروی تو، الگوی دلم
زدنِ دل به دلِ موج ، اگر میلِ تو شد
با توام ، با دل و با قایق و پاروی دلم
باد تا یادِ تو باشد ، که در اندیشهٔ من
غیرِ تو، کس نگشاید ، درِ مینوی دلم