نی لبک چوپان

باور کن
شب دور است از خواب چوپان
از گوسپندان
از پرچینهای کوتاه گلیِ گندم زارهای فرداهایمان
از دستهای تازه به بار نشسته ارزوهایمان

وقتی آرام ، آرام
سرزده به حوالی
دل تنگی های باران می ایی
تو را به جان
سپیدار حیاطتان
پنجره ها را نیمه باز بگذار
بگذار نمِ سنگین زمین
خالی غمزده شمع دانی های را پر بکند

حتی بگذار،
حیاط هم از بوی کوچه پر شود

کوچه پایان ندارد
اگر ، از نیمه بازِ در
رد پای شوق رویش را بشماری

یادت هست
خواب حوض حیاطمان
که به هم دردی بی خوابیهایت
می شکست
به خشکیدن٬ کابوس می بینید
نه به بارش٬ رویا

این همه کوچه بی عبور
شنزارهای ترد کویر
حاشیه آبستن رود

کوچه که با رفتن قهر نمی کند
شوق با فریاد
مزرعه با باران ٬ حتی اگر دیر بیاید

باور کن
شب غریبه است ،
وقتی دل به نی لبک چوپان داری