باغ بی باغبان

گلها را که آب دادم
نسترن باغبان را پرسید

چقدر اینجا سکوت بلند است
به جواب این سوال
 
و چشمان خیره به شایدها
در حوالی فرداها

غروب بی هنگام خورشید
پشت بلندای بی غرور کاج
سایه های تردید را بلندتر
پهن در پهنای باغ نمود

چقدر این باغ پیر شده است
و علفهای غریبه میهمان دائم

جای ترنم سبک باغبان را
خش خش شاخه های خشک
چه عبوسانه گرفته اند

منِ رهگذر
باغ بی باغبان