عمارت مروارید

سایه دلپذیر تو
در رویا حل میشود
دستان ما، سرآغاز راه های ابریشم است
شکاربان افسانه خیز شب!
به هوش گیسوان تنباکو بیامیز
به برودت برفی ساقه هایی
که امتداد تنهاییست
و خون فواره ای خاموش
در فراسوی ستاره های چرمی در بند
دوباره تابستان می رود
مرا می بوسی
روبان های صورتی شادند
کراواتت نه ماهه می شود
ضیافت آغوش ما در پنجره های معاصر شنیدنیست
مرا اشغال کن
در موسم شراب و شهریور
غلاف شیری لب هایم را
عتاب بیحوصلگی هایم را
و دلم را
که قرن های خسته می روند و من
نبونید بابلی تو ام
گواه همایون چشمهایت
افروشه ی دهانت
و این عمارت مروارید
با های و هوی عبث ،جانا!
ویران نمی شود.