بعد مرگم

بعدِ مرگم فقط این قافیه ها میماند
به کجا پر کشم این راز،خدا میداند
و دو خط شعر که گاهی ز لبم میلغزید
از لبم دور،ولی حال ِ مرا میخواند

من نباشم غزلی هست که جایم باشد
و نوائی که در آن رنگِ صدایم باشد
بس خطا کردم و مردم همه را میگفتند
مرگ آمد که جهانی به ثنایم باشد!

زندگی فرصتِ شیرینِ سرودن ها بود
مهلتِ خواندنِ غمگین ِ نبودن ها بود
گاه روحم پُرِ انگیزه ی گفتن میشد
گاه ،هر ثانیه در بندِ خمودن ها بود

بعد ِ مرگم غم ِ روزی غم ِ من نیست، رفیق
غُصه ی روح، دگر حاجت ِ تن نیست ،رفیق
سر به هر جا بکِشد تا ز تنم گشت، جدا
بند و محدود ِ زبانی به سخن نیست، رفیق

در نبودم تو همین قافیه آهنگین کن
سخنِ ساده ی من را به نوا رنگین کن
گر چه آزاد و سبک بال روم از این خاک
تو که ماندی بُنِ این قافیه را سنگین کن