بهاران

ترک می اندر بهاران می کنی؟ ای باخرد
عاقل آن باشد که می را هر کجا بیند خرد

غنچه ها خندان و خونین لاله زارست این وطن
باغبان زیباترین گل را ز بستان میبرد

چون فقیهان چند نشینی انتظار روی دوست
هرکه اندک معرفت دارد گریبان میدرد

بیقراران را قرار آید به هنگام وصال
هرکه در میخانه آید،  نام او می آورد

ساقی پیر جماران رنجشی دارد ز  تو
می از این ساغر نمی نوشی که هوش از سر برد

جمله هشیاران از این محفل ملول و درهـــمند
الخصوص ز آن کس که می را  قیمت جان میخرد

خصلت رندان چنین است بیخود از خود میروند
دل فراموش است هر آن کس در بیابان میچرد

میگساران دائما شاد و غزلخوان و سبک
از چه رو اندوهشان را مرد زاهد میخورد

مصلحت جویان سلامت گرچه میجویند ولی
لحظـه ای(طـــوفان) بیاید کاخـشان از هم درد