نام من

نامم را هر چه می خواهید بگذارید

 بگذارید

 این منم

 بی سامانترین، سامان

 خسته از سالهای دور بیقراری

 در آغوش، تنهایی خوبم

 که خو کرده ام به نیمچه احساسی

 که فقط وقتی پر دردم دارمش

 پیدایش که می کنم 

 تمام ناکامی هایم را خوب می فهمد

 محبوبه ام هم هست، تمام سهمم از عشق و انتظار

 گاهی که درونم سرگیجه می گیرد

 هاج و واج،  مغموم فقط نگاهم می کند

 دارد کم کم به جنون زودگذر احساسم عادت می کند

 آی چه سرد  است این عادت

 چه سکون است این عادت

 و چه کوچک می شود وسعتها

  وقتی پر از سکوتی

 تمام سکوتی که نمی توانی فریادش کنی

 چه تلخ است این عادت

 و چه طعمی دارد

 آن بیقراری گمشده

 و چه خواب است رویا  

 و چه خواب است فردا