عید قربان

سلام و عرض ادب و احترام
قلم هر شاعری و در کلیت اثر هر هنرمندی تبلور ِ شخصیت ِ اوست.
با توجه به این گزاره میتوان نتیجه گرفت ،شاعر در هر مرحله ای از رشد و بلوغ شخصیتی باشد دیده ی باریک بین در میان ِ ابیات شعر،شخصیت شاعر را کشف خواهد کرد( به صورت نسبی)
قلم ِ بانو کاسیانی به استناد اشعاری که تا کنون از ایشان خوانده ام گواه حد قابل قبولی از بلوغ شخصیت است که از دام ِ حرکات ِ اگزجره در شعر گریخته و به دشت وسیع احساسات ناب و قابل قبول تر در نظر اکثریت رسیده است.
هر چند قلم ِ شاعران در ایران بیشتر متمایل به دو تیپ ِ عام و متدوال ِ شخصیت یعنی عزلت طلب و مهر طلب بوده( بدلیل شرایط خاص جامعه شناسی ایرانیان و شرایط ویژه ی تاریخی) امروزه شاهد ظهور و حضور بعضا اختلالات ِ شخصیتی در شعر برخی شاعران هستیم.
از این رو عزلت طلب و مهر طلب و البته برتری طلب را تیپ ِ عام میدانیم ،چون تمامی مردم را در بر میگیرد و همه با درصدهای متفاوت در یکی از این ۳ شاخه طبقه بندی میشوند.
آنگاه که تیپ های عام و قابل پذیرش ،دچار ِ وضعیت ِ حاد و پررنگ میشوند ،تیپ به اختلال تبدیل میشود.
با توجه به دو مثال ،تقریبا و با درصدی از خطا میتوان اشعار شاعران را در ذهن طبقه بندی کرد.
دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد
به ورق نشسته از نیمه ی عزلت طلب ِ شاعر

اگر آن ترک ِ شیرازی بدست آرد دل ما را
به خالِ هندویش بخشم سمرقند و بخارا
به ورق نشسته از نیمه ی مهر طلب شاعر

و معمولا شاعران فارسی زبان بین ِ این دو نیمه در نوسان هستند،یا اینگونه میتوان گفت که شاعران طراز اول بدلیل هوش فراوان و بلوغ شخصیتی استاندارد ،این دو نیمه را بخوبی کشف کرده و از آن نهایت بهره را برده اند.
در سالیان اخیر ،ظهور اختلالاتی در قلم برخی شاعران را شاهد هستیم مثل ِ ....
قلم ِ اسکیزوتایپال( پندار عجیب،گفتار ِ عجیب، کردار ِ عجیب)
قلم ِ نارسیسیم( خود شیفته ی افراطی)
قلم هیستیرک( هیجانی و نمایشی ِ اگزجره)
قلم ِ پارانوید( مرز خیال و واقعیت به هیچ وجه مشخص نیست و گویی شاعر خود هم نمیداند چه میگوید)
که ذکر مثال برای این نوع قلم ها ممکن است باعث سوتفاهم شود.
البته نظر شخصی بنده اینست که وجود و ظهور تمامی قلم هایی که عرض کردم تا مرزی که دچار افراط نشود برای تازه سازی و جذابیت بدنه شعر فارسی لازم و ضروریست.تاکید میکنم هم لازمند و هم ضروری .
اما گاها دیده میشود شاعری از این حربه ها در قلمش استفاده کرده که درکی از کارکرد آنها ندارد و ماحصل خلقش میشود یک اختلال و یک معلول ِ شعری.

شعر ِ بانو کاسیانی ماحصل ِ حرکتی هوشمندانه از نیمه ی مهر طلبی به سوی بلوغ است و در مورد اشعار دیگری که از ایشان تا امروز خوانده ام نیز چنین نظری دارم.
در شعر ایشان مهر،الفت و محبت به گونه ای طنازانه از معشوق طلب میشود که این طنز ِ زیر پوستی و زیر لغتی در مطالبات ِ شخصیت اول شعر ناشی از بوجود آمدن بلوغی در شاعر است که اگر این بلوغ در قلم وجود نداشت تمامی مطالبات در حدی بی رنگ و نمایشی و باور ناپذیر بر روی صفحه می نشست و جذابیتی برای مخاطب در بر نداشت.
شاعر به زیرکی از داستان حضرت ابراهیم و فرزندش اسماعیل برای روایت خود استفاده میکند.
چرا میگویم با زیرکی؟!
چون شاعر بهتر از بنده میداند آخر آن ماجرا ختم به خیر است و سر عاشق در امان میماند!
وجود روایت طنازانه تا آخرین بیت غزل ادامه دارد و اتفاقا در این بیت به نهایت خود میرسد و مخاطب با لبی بر قندان ،شعر را به پایان میبرد!
و این یکی از بهترین احتمالاتی بود که میتوانستید با آن کلام را به سرانجام برسانید بانوی گرامی.
قبلا نیز عرض کرده ام که اولویت بنده در استفاده از پنجره ی سبز بررسی روایت است منتها برای خالی از نقد نبودن مطلبی که در مورد ضمایر اشاره در شعر جناب رضوی نوشتم به گمانم در مصرع
ذبح کردم پای عشقت آن غرورم را ببین
نیز صادق است.
چون ما چند غرور متفاوت نداریم که نیاز داشته باشیم با این و آن از هم تفکیکشان کنیم و به گمانم " آن" حشوی تا حدودی جدیست و به طرقی امکان حذفش نیز وجود دارد.
ذبح کردم پای عشقت مریم ِ مغرور را
و چندین مثال دیگر
با سپاس از حوصله ی شما

درود جناب عزیزیان بزرگوار
متاسفانه در جامعه علمی کشور ما پیروی از اولگو های غربی رواج یافته و خصوصا
در مورد علوم تجربی این واقعیت بس اسف انگیز و مخرب است
در علوم عقلی نیز تاسی از تئوری های غربی ها معمول شده
در حالی که اساس و پیدایش فلسفه و حکمت از شرق و از جمله سر زمین ایران است
این نقد روانشناسی با واقعیات فرهنگی اجتماعی ایران زمین همخوانی کامل ندارد
مهر و مهر طلبی غریزه خدادادی نوع بشر است
ولی احترام به حضرت عشق و در نهایت پرستش آن از خصوصیات حکمت و اندیشه بسیاری از عوام و خواص ایرانی است
\\"حضرت عشق\\" که عرفان و سیر و سلوک حد نهایی آن است
و گاه در شعر پاره ای از شعرا ،که در همین سایت هم ملاحظه میشود، معشوق به جای رب جلیل نشسته و سروده آب رنگ کفر و الحاد بخود میگیرد
و لذا سرودن از حضرت عشق
مهر طلبی نیست
حق طلبی است
موفق باشید

درودها بانو کاسیانی
شعر عاشقانه ی خوبی بود و دوستان هم به خوبی نقد کردند. فقط زبان شعر امروزی نیست چون، امروزه دیگر کسی نمی‌گوید« پیش آ.» و یا« نزدیک شو».
نکته‌ی دیگر اینکه در مصراع اول:( عیــدِ قُـــربان است پیش آ ،جان به قربانت دَهَم) که شروع شعر هست و باید بیشتر جلب توجه کند «جان به قربان دادن» به جای «جان به قربان کردن» محل ایراد است.
و همچنین در مصراع چهار:( کــعبـــه ی آمــــالِ من بُــگـــــذار اِحسانَت دَهَــم) باز هم «احسان دادن» به جای «احسان کردن » محل ایراد است و نیاز به باز نگری دارد. ولی با این وجود شعر خوب و قابل قبولی بود.
و اما لازم می‌دانم، در بحث قافیه، نکته‌ای عرض کنم.
ردیف شعر (دهم) و قبل از ردیف قاعدتاً واژه‌ی قافیه می آید؛ که عبارتند از:(قربانت،دامانت،احسانت، و...)
_ حرف روی (ن) و در تمام قوافی یکسان است و نباید تغییر کند.
_ و خود قافیه( ان)
_ ت که بعد از روی آمده وصل است و ربطی به ردیف ندارد.
البته ایرادی در کار شما نیست؛ فقط جهت آگاهی بعضی دوستان عرض کردم.
برایتان آرزوی موفقیت دارم