از مـــن بُتی ســـــــاختند
از جـــــــــــنس بُــــــــــهت
لبــــــــــم را بســـــــــــــتند
روی حـــــرف هــــــــــایی
که باورم می خواست.
مــــرا معبودی خواندند
کـــــــــه زخم زبانشان را
می فهمد.
پـــــــــــایم را بســــــــــــتند
به پای حــــــــــــرف هایی
که باورشان می خواست.
آه....
شانه ام تیر می کـــــــشد
وقتی
می شنود
دســــــــــــــــــــــت هایشان
بوی تبر مــــــــــــی دهند.
آه...
دلــم به هزار حرف نگفته
می شکند
وقتی مـــــــــــــــــی شنوم:
ا
ن
ز
و
ا
دعـــــایی از زبان راهــبی
که امشب
قصد انزوا مــــــــــــی کند.
مـــانده ام از این جماعت
مــــــرا به چه می پرسند؟
به یگانگی ام؟
در میان دعا و شعله های شادی شمع هایی
که فریاد آزادی سر می دهند،
پشت پلک های ترک خورده ام
آنقدر اشک جمع شده
که اگر پلک هایم بشکنند،
وای اگر بشکنند،
تمام شمع ها
آب شوند از خجالت و
غرق شوند تا خموشی شان.
اما
هیهات!
از مـــن بُتی ســـــــاختند
از جـــــــــــنس بُــــــــــهت
اینجا معبدِ انزواست و من معبود آن.
اگر می آیید،
به احترام من:
از آزادی نگویید!!
پ.ن: من، یک بت دلشکسته
از منیّت بتی ساختند
سلامت باشید و شاد