من از نسل زمستانم

حلالم کن من از نسل زمستانم
من از نسل تگرگ و برف و بارانم
حلالم کن که من جا مانده ی فریادِ اوجِ خشمِ طوفانم
نه فریادم که از فریادِ طوفان در امان باشم
نه خشم آذ‌َرخشَم تا که تک تازِ سپاهِ وسعتِ هفت آسمان باشم
حلالم کن اگر خو کرده ی خاموشیِ دربندِ تب آلوده گیهایِ سیاهیهای ِ یخبندانِ  این موجِ نفس گیرم
در این زندان ِ ظلمانیِ یخبندان
فغانِ گردبادِ آتشِ یخ بسته ی روشنگر ِ شبها به بادم داد
در آی ای آفتاب رستخیز صبح نوروزی
بسوزان قامتِ یخ بسته ی شبهای ظلمت را
بسوزان هستی خشم زمستان را
رهایی بخش سرو آتشِ یخ بسته ی سر در گریبان را
بر آی ای موسمِ صبح مسیحایی!
که گلها در میان برزخی خاموش و یخ بسته. -
همه چشم انتظارِ بازگشت جانِ جانبخشِ گلستانند
در آ ای بامداد اوج بهروزی
به پا کن پرچم سرخی گلبرگ شقایق را
به پا کن قامت گلهای عاشق را
به پا کن نغمه ی خیلِ پرستوهای شیدا را
گل افشان کن تماشایی ترین اوجِ تماشا را
تماشا کن تماشا را