پست های وبلاگ

نامه‌ای به توتم
نامه ۲۱۹۴
ــــــــــــــــــــــــ

توتم جان سلام

باز خواهرت خورشید پَرزنان از طولِ آسمان تا عرضِ هرکجا و ناکجا که می‌شود سَر زد

باز به عادتِ غارتِ اشکِ شبانه‌ام آمد، عینکم را برداشت، شیشه‌ی محدّب و مقعرِ چشمانم را شُست، چینه‌هایِ تبت و پامیرِ پُرچینِ پیشانی‌ام را بوسید، وَ تا آمد بگوید: لبخند… وَ تا آمد بگوید: بخند، با دَلوِ آه از رگ‌های چاهِ انزوا، باهمین دست‌هایِ ایوبِ بی صبرِ بی پناه، قطره قطره خون کشیدم… شتک زد بر پیراهنِ طلایی‌اش، سر به زانویم گذاشت، وَ با هم آنقدر سرخ گریستیم وگریستیم و صدای هیاهویِ هق هقِ دل شنیدیم که گل‌هایِ قالیِ لاکی و شمعدانیِ پشتِ پنجره‌ی خاطرات سیرابِ سیراب شدند

راستی توتم جان:

گلِ رزِ لالمانی (لالمونی) گرفته و محبوسِ لایِ دفتر، دیشب قول گرفت تا صبح سلامِ سرخش را به تو و خاطرِ عاطرت برسانم

توتم جان راستی:

دیشب دوغزل ازبس آیاتِ ذکرِخیـــرِ تورا ترتیل خواندند، صدایِ قلم را درآوردند، هی قلم از لَنگیِ پایِ شعر و لرزشِ دستِ دل و حشو “تو” ایراد گرفت و هی من و ابیات، یادِ غزلِ خداحافظی‌ات افتادیم و هی زیرِ آوازِ گریه زدیم، آخرِسر حروف درخیالت غرق و واژه‌هایِ لخت زیرِ بارانِ چشم، بی‌ چتر سرماخوردند و دفتر خیسِ خیس بنایِ ناسازگاری گذاشت و همپایِ کوکِ قلم سازِ مخالف زد

.
.
.

راستی توتم جان منتظرباش!

تنها چندثانیه مانده به سرودنِ قطعه‌ی زیبایِ من و قبر و مرگ
با اجازه! بروم، لباسِ منزلِ دنیا را دراتاق‌خوابِ تنهایی بکَنم، باچند قافیه‌ی صدر و کافور غسل بی ترتیبِ عشق کُنم، ردیفِ پیراهنِ بی دکمه‌ی آنجارا از چمدان بردارم‌،بپوشم و بیآیم

توتم جان:

زیاد چشم‌‌انتظارت نمی‌گذارم
صبرکن!
الآن همراه با خواهرت خورشید
دخترت شعر
وَ پسرانت حرف و واژه برمی‌گردم

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سیدمحمدرضالاهیجی(از هند)