پست های وبلاگ

اینکه نگاه ها دقیقتر و موشکافانه تر شده، خوب است. آنچه که خوب نیست این است که بسیاری از این مو شکافی ها مصداق "علم لا ینفع" هستند. در حقیقت نیاز به بازگو کردنشان نیست.

در حالیکه شعر، هدیه ای ارزنده از سوی شاعر به مخاطب است و ارزشش در این است که حُسنی بر محاسن مخاطب می افزاید یا زحمتی از او می کاهد که دیگر هرگز از آن زحمت رنج نبرد.

بسیاری از اشعار جدید هیچکدام از دوجه برشمرده را ندارند. حتی برقرار کردن ارتباط با آنها و درک دغدغه شاعر تا حد زیادی ناممکن است.

آری ، دغدغه هر کس با دیگری متفاوت است و خوب است که هرکس از این تفاوتها دست به ابداع بزند. ابداعی که مخاطب را جذب می کند و حسن و حلاوتی تازه برایش دارد. در واقع حالتی برای مخاطب ایجاد کند که درکش آسان بوده و عملش ممکن باشد. یعنی مخاطب را به سلوکی ارزنده رهنمون شود یا بهتر بگویم شاعر بخواهد با شعرش مخاطب را به شاعری نه کمتر از خود بلکه بسیار تواناتر از خود بدل نماید. این مورد به رویا شبیه تر است تا به واقعیت . اما حقیقت هر درکی همین است.

آتش تا زمانی که می سوزد و می سوزاند ، گرم است و گرما و نور می دهد. شاعر هم تا زمانی که استغراق و استدراکی دارد باید آن را در خدمت اعتلای کسانی که ندارند بگیرد.

حال، شعرای ما از هر نقطه نظری تا چه حد به این معیار نزدیک می شوند دغدغه این پست بنده بود.