پست های وبلاگ

طربنامه عشق رساله ایست عاشقانه و عرفانی در سیاق کشکول شیخ بهائی علیه الرحمه

که این راقم بر طریق تحقیق و تالیف از آثار نخبگان وعارفان دنیای عشق جمع و به رشته تحریر در آورده ام

اشعار ونظریات حقیر نیز در لابلای مطالب آن گنجانده شده است.   

                                                      طربنامه عشق                         

                                                     مثنوی سخن راز

                 1- بنام آن که هستی را رقم زد                  زنقش خويش در لوح و قلم زد

                      قلم را جو هر از مهرش بیفزود             محبت شد جهان را تار هم پود

                     کتاب عشق از مهرش گشاده                       بر اوراقش نهاده جام باده

                     هر آن خواند از این اوراق،مستی                  بر او افزاید از جام الستی

               5- بر این اوراق نامش فتح باب است          که کثرت برر،رخ وحدت نقابست

                                                                                                                                                                     مثنوي سخن راز (رافض)

..........از هرچه بگذری سخن دوست خوشتر است،و سیطره ی سخن دوست بحرعشق است بحری که کرانه اش آئینه ی جمال دوست است و آن آئینه ایست تمام نمای.سالکان طریق را نشاط دل از سخن عشق است.چون درشرح عشق و عاشقی عقل محجور است عشق خود شرح خود را باز گوید.وقلم را در این ساحت در بیان رمز و رازعشق شوق و شتابی وصف نا پذیر است امّا ظرفیت واستعداد بیان آنرا ندارد.

          چون قلم اندر نوشتن می شتافت              تا به عشق آمد قلم بر خود شکافت

          عقل در شرحش چو خر در گـِل بخفت    شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت مثنوی مولانا             

 پس بیائید جملگی پای در کرانه ی بی کران این بحرنهیم تا شاید مذهب عشق را دریابیم.

           برخیز و به بحر عشق دلدار درای      مردی کن ومردانه بر این کار درای

          از هر دو جهان چو سوزنی عریان باش      وانگاه به بحر،سرنگونسار درای

                                                                                            مختار نا مه،عطار

           عشق اسلامست و دیگر کافری             وقت آن آمد که اسلام آوری(سیف فـَرغانی)   

 اینک زبان قلم راسخن ازبزرگان عشق برمیتابد، لیک قلم برحسب مَجالی عشق، مَجال جنبش دارد،تا سخن عشق از زبان عارفان پاک باخته ی سوخته درآتش عشق، برلوح کاغذ جاری گردد، و هم برجان مشتاقان ساری.و امید مان بر آنست تا شیفتگان و طا لبان عشق هریک گلی فرا خورمشام عطرجوی،وعشق پوی خویش،ازاین گلشن محبت نصیبشان باشد.زیرا که دراین بساط عشق از نُقـل نََقـل گرفته تا شربت نَقـد مهیا ست، وملح حقیقت برکت آن است.

هرچند:قلم را آن زبان نبود که سرّعشق گوید باز        ورای حدّتقریر است شرح آرزومندی لذا  لباسی که ازسی ودو حرف دوخته شود این لباس ازبلندای قامت معشوقمان کوتاهتراست                امّا بر حسب اینکه :از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر      یادگاری که دراین گنبد دوّار بماند

پس از آن جهت بر این مهّم کمرهمّت گماشته شد.لاکن:

           در قلم آورد حافظ قصهءلعل لبش           آب حیوان میرود هر دم زاقلامم هنوز

همچنین:یک قصه بیش نیست غم عشق و وین عجب     کز هر زبان که میشنوم نا مکرر است

از جائی که دوست مَجلی اکمل ومُجَـلـّی اَتـّم ماست،ساحتش به وسعت بی کرانه گیست،پس  کوشش ما بر این سبیل شاید به اندازه ابریق وجودمان باشد ،که ازاین بحر بیکران پرمیکنیم          ولیکن دل هوای دوست را دارد واو را میطلبد.هر چند که طالب حقیقی اوست.حکیمی گوید:ای درویش !عشق عصای موساست ودنیا ساحر است وهمه روز در سِحر است ،یعنی همه روز خیال بازی میکندومردم به خیال بازی فریفته می شوند،عشق دهان باز میکند،دنیا را و هرچه در دنیاست به یکبار فرو میبرد وسالک را پاک و صافی ومجـّردمیگرداند.اکنون سالک را نام صافی میشود تا اکنون صوفی نبود،از جهت آنکه صافی نبود،وچون صافی شد،صوفی گشت.الصوفی من صاف الله والآدم صفی الله                                                  شیخ عزالدین نَسَفی

        به پیش آینهء دل هر آنچه میدارم          بجز خیال جمالت نمی نماید باز   حافظ               

امّا این دوست کسی است که بر بیرحمتان رحمتش را دریغ ندارد واهل رحمت ازدر دولت او ولی نعمتانند......خلقیمتحدّثان حسنت،الا متحیران خاموش  (سعدی)

ونیز : بآب د یدهء خونین نوشته قصهء عشق       نظر به صفحهء اوّل مکن که تو بر توست

سخن ، سخن بزرگان عالم عشق و عرفان ،ازگنجینهء ادبی این مرز وبوم میباشد .نخست ازانفاس قدسی بزرگانی چون،عطـّار مولا نا و با شرح غزلی ازحافظ جاوید و ابیات مشحون از عشق این عارف شیفته شیراز بهره مند گشته وهمچنین از خرمن دیگر بزرگان وشیفتگان حق برحسب استعدادمان خوشه ای خواهیم چید.

   حافظ:  براین فقیر نامه ی آن محتشم بخوان          با این گدا حکایت آن پادشا بگو

            جانپروراست قصه ی ارباب معرفت       رمزی برو بپرس و حدیثی بیا بگو

همچنین ما حقیران وفقیران بی چیز از عشق رانیزاز این طریق باشد که بدامن آندوست بی نیاز، دست آز دراز گردد .و آن سلطان رحمان فراخورحال این درویشان راه عشق،باعنایت،از نورهدایت خویش جمیع حجابهای ظلمانی و نورانی را ازدیده ی دلهایمان برگیرد. و از رَشّ نورش بی نصیبمان نگذارد.واز انوار الطافش بر ساحت دلهایمان بتاباند.هرچند عاشقان، غم عشق دوست را برشادی ها و لهو دنیا رجحان میدهند امّا دست ما کوتاه و خرما بر نخیل است.....که آن سبب برخی و بیگاه شدن روزهای با ارزش ما ست

                  روز ها برخیِ فرداهای ما              وای از این فردای نا پیدای ما

ویا              در غم ما روزها بیگاه شد                    روز ها با سوز ها همراه شد

            روزها گر رفت گو رو باک نیست          توبمان ای آنکه چون تو پاک نیست   مولانا

و این روزها ازاینکه ما درغفلتیم هدرمیشوند،قربانی فر دا ها میشوند .تعلقات دنیوی مارا ازهدف اصلی دورمیسازند لذا قابلیت وظرفیتی که در ما ذخیره شده تا بسوی کمال در حرکت باشیم از دست میرود.

                    هر کس به تعلقی گرفتار        صاحب نظران به عشق منظور

                    ما مست شراب ناب عشقیم        نه  تشنه ی  سلسبیل وکافور     سعدی

در جستجو وتکاپوهای زندگی ،برای کسب وتصاحب  درامور دنیوی تمام عمر را هدرمیدهیم  زمان را تلف میکنیم چرا که هدف نهائی این نیست . مادر زنجیرهء جستجوهای زندگی بایدهدف واقعی را جستجوی -خویشتن اصیل-وبا تناسب خود قرار دهیم .انسان مجموعه ای از آنچنه که دارد نیست ،مجموعه ایست از آنچه ندارد وآن خویشتن اصیل خویش است معصومیتی که گم کرده است.و دچار نسیان شده است.وآنرا در آئینه دوست خواهد یافت آینه ای که صانعش عشق است.حال، دوست را دریابیم، همچنانکه محب شیرازی میفرمایند .اگر به زلف دراز دوست دست ما نمیرسد،گناه بخت پریشان ودست کوتاه مااست.هرچند تشریف آن دوست بلند پایه بر بالای کسی کوتاه نیست.هرچه هست از قامت نا ساز وبی اندام ما هست و خواهد بود.بیائید دوست واقعی رابیابیم تا جمال خویش رادر آینه تمام نمای جمال دوست تماشا کنیم.

   بهای وصل تو گر جان بود خریدارم            که جنس خوب مبصّر به هرچه دید خریدحافظ

 ترکیب وساز(ارغنون) اصلی خود را در آئینه تمام نمای دوست پیداخواهیم کرد، سازی که هارمونی وجود مارا مینوازد.و آن ساز عشق است.

           هر که را جامه زعشقی چاک شد             او زحرس وجمله عیبی پاک شد

          جسم خاک از عشق بر افلاک شد             کوه در رقص آمد وچالاک شد       مولانا

.......................................................

مولانا در شروع  دفتر دوم میگوید : پرسید یکی که عاشقی چیست؟  گفتم که چو ما شوی بدانی

عشق محبت بی حسابست جهت آن گفته اند کی صفت حق است بحقیقت ونسبت اوببنده مجازست یُحبُّـُهم تمامست یُحبُونه کدامست.

         عشاق دراین جهان ببوی تو خوشند    در سلسله ها به جعد موی تو خوشند

         از خاک وگیا ونام وحیوان چورَهَند     جانها همه در سیر بسوی تو خوشند( رافض )

بیائید رهرو وادی عشق باشیم و بدل بـَد راه ندهیم ، خود را غرق بحر عشق سازیم ،و وجه آن دوست را منظر نظر قرار دهیم  بنیاد هستی ما زیر وزبر خواهد شد، به این امید که از آب هفت دریا یک موی ما تر نخواهد شد

غزل:

 ساز دل را کوکِ عشق، از کار گاه دلبرست        سوزدل در زیروبم مشـّاقش آن مه پیکرست

از جنابش،جانب ما گوش وچشمی هست لیک         نرگس مستش بکوی عشق ما را رهبرست

عالم اکبربه صدر عاشقان زد خیمه ای                  عالمی هست ار دل عشاق آنش اصغرست

دل چه خواهد،جرم پوشی کاملی پیری شگرف             کو سر رندان عالم را کلاه و افسرست

عشق را رندی و جانسوزی قلندروش سَزَد               زاهد از این فعل لاهوتی زباطن ابترست

آیتی ازعشق خواندی در ازل بر گوش دل                 زآتش آن آیه جان جمله عالم اخضرست

از یُحـّبونـَهُ دل عشـّاق مَجلی حبیب                       وز یُحـِبـّـُهُم خلایق بس شریف واظهرست

میکُشد با دَرد آنانرا که عاشق گشته است           او دیت خود باشد از جائی که اصل گوهرست

"رافضا" چند است کبر و ذکر طاعات ریا            بی ریا عشقی بیاور کآب دستش احمر است      

...............................................                                                                   رافض

پیر مغان ما (حافظ) به غافلان، درعشق صلای عام میدهد که ای غافل از حقیقت بی خبر بر

خیز وضوئی ساز از چشمه ی محبت وسجده ای بر آستان دوست بگذارکه عشق را دو رکعت است که وضوی آن درست نباشد الا با خون جگر (اقتباس از سخن حلاج )

    عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید        ناخوانده نقش مقصود از کار گاه هستی