پست های وبلاگ

این نبود رسم جدایی از تن برس به داد این من

تنها گوشه گیر بعد احساسی که زود گذر بود مرا به عمیق ترین دره برد همان دره ای که راه رفتنش مه آلود است و دیگر هیچ راه برگشتی نیست آنقدر در خود محو شدم که حتی سایه ام را به اجبار می دیدم این بار تقصیر خودم بود زود دلبسته به کسی شدم که حتی بودنش کنارم همیشگی نشده بود این بار می توانم بگویم بعد از سالها خنده های مصنوعی زدن توانستم گریه را از عمق چشمانم بگیرم تسلیت به این جان و روحم تسلیت به این احساس ها بار دگری وجود ندارد برای تکرار این احساس خوبی که موجب می شود تمام عمرت را به دقیقه های که گذشت فکر کنی با کلام آخرم تسلیت به  قلب صبورم که بعد از این همه اوج و سقوط مرگ بار بازم برایم می تپد.