پست های وبلاگ

باور دارم گریه ی نیمه شبی هایت را که نفس کم می آورد روح بی روحت  و تنفس میکنی از اشکهایی که با یک آه طولانی میروند به اعماق وجود بالشی که شده است سنگ صبورت و تمام سنگینی های چشمت را به درون خود می چشباند.   سخت است دیگر ندیدن او در صفحه ای که با بودنش معنا پیدا میکرد.   و هیچ کاری از تمام من و تو بر نمی آید جز بستن چشمهایی که کسی را نمی بینند. و آیینه حرفهایش را چه صادقانه میگوید.