دل حرم خداست، پس، جز خدا را در حرم خدا مَنِشان!
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : القَلبُ حَرَمُ اللّهِ ، فَلا تُسكِن حَرَمَ اللّهِ غَيرَ اللّهِ!
عاشق شو اَر نَه روزی کارِ جهان سرآید *** ناخوانده نقشِ مقصود از کارگاهِ هستی
عشق اصطرلاب اسرار خداست
عاشقی گر زین سر و گر زان سرست *** عاقبت ما را بدان سر رهبرست
عشقت رِسَد به فریاد، ار خود به سانِ حافظ
قرآن ز بَر بخوانی، در چاردَه روایت
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق *** ثبت است بر جَریدهٔ عالم دوامِ ما
ثوابِ روزه و حجِ قبول آن کس بُرد
که خاکِ میکدهٔ عشق را زیارت کرد
مُقامِ اصلیِ ما گوشهٔ خرابات است
خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد
پس خوشا آنکه دلش به عشق زنده شد و خراباتی شود!
و اما
بهترین مقامِ دنیا حرمِ خدا است و بس
چه قشنگتر از این که کسی ساکنِ دلِ بندهی مومن شود، همنشین خدا شود!
پس چه مبارک است معشوق بودن
هر که شد مَحرمِ دل در حرمِ یار بِمانْد
از صدایِ سخنِ عشق ندیدم خوشتر *** یادگاری که در این گنبدِ دَوّار بِمانْد
و السلام علیکم و رحمت الله و برکاته