سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 8 ارديبهشت 1403
    19 شوال 1445
      Saturday 27 Apr 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        شنبه ۸ ارديبهشت

        پست های وبلاگ

        شعرناب
        بهروز یاسمی شاعر ایوانغربی
        ارسال شده توسط

        سعید فلاحی

        در تاریخ : حدود ۱ ماه پیش
        موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۷۲ | نظرات : ۰

        دکتر "بهروز یاسمی" شاعر، منتقد و پژوهشگر شعر و ادبیات و از غزل‌سرایان نوگرای معاصر ایرانی، زاده‌ی دهم خرداد ماه ۱۳۴۷ خورشیدی، در شهرستان ایوانغرب استان ایلام است.
        ایشان دوران کودکی و تحصیلات مقدماتی خود را تا اخذ دیپلم در همان شهرستان گذرانید و سپس در سال ۱۳۶۹ پس از یک وقفه‌ی تحصیلی مجددأ وارد دانشگاه شد و در سال ۱۳۷۵ با مدرک دکترای دامپزشکی از دانشگاه شهید چمران اهواز فارغ‌التحصیل شد. 
        نخستین بار، تعدادی از اشعارش را در سال ۱۳۶۸ در نشریات منتشر کرد و رسمأ وارد فعالیت‌های ادبی شد.
        از ویژگی‌های شعر بهروز یاسمی، سادگی و صمیمیت زبان به خصوص در غزل‌های عاشقانه است، و بایددگفت که، همانگونه که زندگی می‌کند، شعر هم می‌سراید.
        نخستین مجموعه شعر او با عنوان "همان گناه همیشه" توسط انتشارات اهل قلم در سال ۱۳۷۴ منتشر شد، که در این کتاب به همراه سی غزل و سه مثنوی تعدادی شعر نیمایی و سپید هم گنجانیده شده است. 
        "تقویم گناهان تازه" اثر بعدی بهروز یاسمی است، که نخستین بار در سال ۱۳۹۲ توسط انتشارات فصل پنجم به چاپ رسید و شامل غزلیات، چهارپاره‌ها و مثنوی‌های شاعر است. 
        "گزیده ادبیات معاصر" و "عاشقی جرم قشنگی‌ست " نام آثار دیگر بهروز یاسمی است. 

        ▪نمونه‌ی شعر کُردی:
        (۱)
        [واران خرمه کر] 
        دوا کردیم له سەر باێ                      
        واران خرمه کەر باێ 
        دوا کردیم ئەسەر کرد            
        وا ئه‌سپه گه‌ی جل وه‌ر کرد 
        هەرچی ئه‌وره جەمەو بۊن     
        سەیل و واران له سەر کرد 
        واران واری برام مرد                
        هەر چێ داشتیم وەلا برد 
        وەر کرده ناو شارا سەیل             
        لاو کەفتەو ناو گلالەیل   
        هەر چێ نەهاله ئاو برد                   
        هەر چێ گلاله لاو برد 
        سەیل دا بان مانشتەو               
        کەفت ئەو رۊا له پشتەو
        وەر کرده ناو ئەێوانا                    
        گڕەی دەرۊنێ کوشتەو
        واران واری شەواره                      
        خەر کەو مەمر وەهاره 
        تِ خوەشدەو دان کەی                    
        بیلا واران دنیا بوەی 
        هەڕه کان و مەڕه کان                          
        بار خەرم گردەکان 
        وا هات له پشت ئەورەو                     
        کڵاو گشتی ڕواکان 
        واران واری خشەێ تیەێ        
        خودا ها خەو مشەێ تیەێ
        واران بەسه خوەر توایم              
        کلاو فرەس سەر توایم  
        ئڕا هەر چێ رەحمەته                              
        ئڕا ئیمه زەحمته 
        ێەێ سال جەنگەو ێەێ سال سەیل     
        خالوو چوەده له کوردەیل!؟ 
        خەم پشتمان چەمانەو                       
        بیلەمانه خوەمانەو 
        ئاو لەو خواره ولات برد                      
        تِ کردیه لەو بانەو 
        له بان ئەو  فەرشدەو                
        تەک دایده لەو عەرشدەو
        هەرچێ دلد تواێ کەید                 
        هەر که دلد توایێ بەید  
        هەر کەسیش کەم تا فره                   
        بۊشی، ئۊشی کافره 
        حەقیش دیری زوور دیری        
        مشتی شەل و کوور دیری
        مه‌ردم نه‌مه‌ک خوه‌رده‌دن                
        به‌نده‌د نین به‌رده‌دن  
        هەر که تەرەفدارده                                  
        بیشتر بدێکارده  
        دووس و برای سەرد نیەو           
        تِ دی کیید خودای کەو 
        ئایەم نەمەک خوەردەده                    
        بەندەد نیه بەردەده 
        مەگەر ئەوەڵ قرار نەۊ                  
        ساێه تنوو له رۊ زەۊ!؟ 
        ئەشرەف مەخلووقاتوو                       
        سەر گوڵ کائناتوو 
        دی ڕا بەتالدەو بۊ!؟                 
        دای له ژێری هه وەێ زۊ!؟
        بەیدەێ باخ سێف و بەێ        
        ئۊشی بنوور دەس لی مەێ
        هەرجاێ یەێ نەو نەمامه                
        ئۊشی مەنوور حرامه 
        ئه ڕا دِیِن نێایده                       
        ئەنۊ چەو ڕا چوه دایده!؟ 
        مەخوه، مەنوور، مەکه، مەێ     
        وەێ له دەسد خودا وەێ 
        وەو چەوەیل مەسدەو                    
        زەۊ ها سەر دەسدەو 
        وه یه کلگ خڕی دەی                      
        چۊ بافرنەک فڕی دەی 
        له ناو هەمگه سەیاره                         
        هه زەۊ لیدەو دیاره 
        له ڕۊ زەۊیش هه ئێران                       
        هه ئێران له وێران 
        له ئێرانیش هه کوردەیل           
        هه کوردەیل وەیل چەیل 
        ئەسلەن ئڕا وسایده!؟             
        گشتیان بکوش لیان مەیل
        ئەێ مەردم فەقیره                            
        وه دەسدەو ئەسیره 
        هه هاوردیه و بردیه                              
        هه ئمتحان کردیه 
        دەهەێ شەس وه بمباران            
        دەهەێ نەوەد وه واران 
        دەهەێ هەفتا خودکوشی        
        دەهەێ هەیشتا ناخوەشی  
        لەیوا بچوو زەمانه                                  
        دا سال تر قڕانه 
        دڵم پڕە له لیم مگر                         
        سەرم سڕه له لیم مگر  
        شایر کەمی کەم دێرێ             
        جۊ خوەد خەمِ چەم دێرێ 
        لی مەگر کەمی حەساسه                
        نەۊشی خودا نەناسه  
        دەی له سەری جارجارێ                        
        تواێ ئەداد دراری  
        تواێ بۊشی منیش هەم               
        منیش جۊ تِ کاری کەم  
        وەلی فەقەت قوراته                         
        مەفعوول و فاعلاته 
        هۊچه بن نیەو هۊچه‌ڵ                    
        چۊ گردەکان پۊچه‌ڵ 
        فک که‌م فره وه‌تم هه‌م            
        مه‌ر تِ بخه‌یده‌مه‌و خوه‌م 
        تادی زوان بوه‌مه‌و ده‌م.

        (۲)
        [شال که‌و] 
        حەيف ئەێ مانگه لەێ مانگه شەوه        
        له پشت ئەور ئەێ شاڵ كەوه
        مانگه شەو نيه فلاني شەوه       
        ئەگەر نەۊاتاد ئەێ شاڵ كەوه
        چۊ هاڵه و مانگه چۊ خوەر و تەمه   
        ئەێ شاڵه له دەور ئەێ  قورس دەمه 
        خودا وەێ قەۊی بخەێ له وەرد         
        ئەێ شاڵه لاوه له دەور سەرد
        خودا گڕەێ مِ بخەێ له كەڵد               
        ئەێ گريه واز كه له دەور ملد 
        ئەێ گريه واز كه ئەێ شاڵه لاوه          
        زلف بخه پشتا له هەر دِ لاوه
        بخه لەێ بانه گووش و گووشپاره              
        تا یەكەو بگرن مانگ و ستاره
        بيلا ئەو تافەێ  تلا بڕشی                
        تا دل دلدار قلا بڕشی 
        بيلا گشت بۊنن ئەو مل بەرزه             
        لەيلي لەێ فرمه، شيرين لەێ تەرزه
        ئەی شيوه و نازه له كەس جەمەو نيەو           
        بيلا بنوورن له ليد كەمەو نيەو 
        ئرا تماشا و نەزەر بازيه        
        هەر چەو ڕەنگينی خودا سازيه 
        لەو خواره مەنيش بنيشەو ژۊەرم            
        دەرد ژێر پاد له بان سەرم
        دەرد ژير پاد لەێ كوول جەمه     
        لەێ كوول شاره ئەێ جەمه كەمه 
        مەێدان داری كه ئمشەو شەو تنه       
        شەو چەو خڕ دانه شەو نەخەفتنه 
        شەو گوڵ وەتن و گوڵ شنەفتنه           
        خەو گشتی پەڕی كی بخەفێ دی
        پياگ له حەسرەت ژن له حەسۊدی       
        خودا بوەخشيدەم ئشتبا كردم
        نا حساو وەتم  هەم گونا كردم            
        ئشتبا كردم هەێ شاڵه خاسه 
        نامەحرەم فرەس گشتێ نەناسه         
        ئەێ دەمه له پشت ئەو شاڵه خاسه 
        كی ئۊشێ ئرا نەزەر بازيه      
        هەر چەو رەنگيني خودا سازيه؟ 
        ئرا تماشای تەنيا يەێ كەسه         
        هەر چەوی شووخه هەر چەوی مەسه 
        عشق له لای خودا حرمەتێ فرەس            
        ئالوودەێ مەكەن وه هەوا و هەوەس
        پەری نەتۊەنس بكيشی داێەم         
        خودا بار عشق ناو كوول ئاێەم
        ئاێەم خەليفه‌ی خودا له زەۊه    
        ئەر ئاێەم خاسوود خودا هه ئەۊه.

        (۳)
        ‍[سەردەوا] 
        سەردەواس بانكوول سەردەواس بانكوول          
        ئەی وجاخ كوور ئەی ميلكان چووڵ
        ئەی كۊەێ بەرزيگ هه تووزو تەمی           
        ئەو كەڵه چەنێ وه پيدا نەمی 
        ئەو كەڵ هۊل هەڤده ساڵانه              
        فرێشتگ بەخت كورده ماڵانه 
        ئەو برۊه پيەنه ئەو دەم چۊ قەنه             
        دل له جی بەر دل له جی كەنه
        ئەو گەردەن بەرزه ئەو بژانگ شووڕه     
        له ژيرەو خەنِ له ژيرەو نووڕه
        ئەو ئەبرو پەيوەن ئەو كەمان داره    
        ئەو تير وەشنِ كەمان ئەو شاره
        ئەو دەم ئەل پيچه ئەو يەقه وازه       
        ئەو باڵا بەرزِ كەمەن درازه
        وه قەول شاكه ئەو وەی له وەره     
        ئەو گڕەێ ئاگر له جەسه دەره
        سوخمەێ سكه دووزِ سەوز سوورانی        
        كونەێ كەڵ پووسِ گەوراێ گوورانی 
        دِ ڕەديف ڕەسن داس له ناو قەئێ         
        گريەێان داگه له بان بەئێ 
        زلفەێل لۊلێ خسگه وەشانا     
        "شكرانەم پيد بوو كەس سڕ نەزانا" 
        كەوي گەردەنێ كەفتگه ئەو دەر          
        "شكرانم پيد بوو بينای بان سەر" 
        خان مەسۊر ها كوو؟ ئەێ كەله بۊنێ              
        شاكه كل بكەێ له شوون نۊنێ 
        خان مەسۊر وەتم هەم كەفتەو هۊرم           
        بيس و چوار ساله لەی شاره  دۊرم 
        شار منالی شار بازيم       
        شار سەر بەرزی و سەر فەرازيم 
        شار برايلم، شار دووسەيلم       
        شار عشقەيلم، شار بووسەيلم 
        شار شادی و شار شيوەنم        
        هووره چڕەيل چەمەری خوەنم 
        شار شيرينم، شار شارانم           
        تەنیا ماواگەێ جار جارانم 
        بيس و چوار ساله لەێ شاره نيم     
        مِ دی مِ نيم، ئەنۊ مِ كيم!؟
        نه خان مەسۊرم، نه مير نەورووزم          
        پەڕەێ بنۊسم له حال و رووزم
        وێل وەيلانێ لەێ ناو شارەیله             
        گرفتار ناو گرفتارەيله 
        غەریب بێ كەس بێ هاو نشينێ       
        بێ دەس بێ پاێ بێ دنيا و دينێ 
        دار بی سايەێ بێ برگ و بارێ            
        له پاێ نەنيشتن ئێڵ و تەباری
        تۊل ئەڵكەنياگ فڕه درياگێ        
        جاڕ وەره لاێ يەێ شەو خورياگێ 
        دار كولوور له ناوەو چوولێ         
        بار دِ دنيا له بان كوولی 
        شاكه يه حال براگەێ تنه        
        تەنيا مِ نيم گشتێ چۊ منه 
        زەۊمان سيەو كۊەمان كەوه       
        كەسێ نيەزانێ رووژه يا شەوه
        هام شوو نیەکەێم بڕي بڕانه           
        ساڵ تاعوونه ساڵ قڕانه 
        لەێ ملكه نيەخەێ ميگه نوارێ       
        ئاسمان ئەور كەێ ولی نيەوارێ
        لافاو كەفتەو ڕێ وەلێ له ماڵان           
        نەكەفتەو بان كووره گڵاڵان
        كووره گڵالان كوور و ڵاڵ مەنن         
        كوورپه مناڵان هه منال مەنن 
        مەر خوداێ ڕەحمان خوەێ بكەێ كارێ            
        تا ئەورێ باێدەو تيەوێ بوارێ
        تيەوێ بوارێ دنيا بشوورێ    
        ئەێ تەپ و تووزه لەيره بتوورێ
        ئەي شەوه زلفێ بخەێ وه پشتا       
        خوه ر ئڵاێ له بان سەر مانشتا 
        منی له شار غەريبی بامەو                
        گيا سەوز بكەێ وه دەم پامەو 
        سووسەن بچڕێ ئەو سەر نساران      
        وه تِ مزگانی هاتەوه ياران!.

        ▪نمونه‌ی شعر فارسی:
        (۱)
        من از تراكم انبوه دود می‌آيم 
        از انتهای فضايی كبود می‌آيم 
        خراب و خسته و خونين و خرد و خشم‌آگين 
        غريب و بی‌كس و غميگن و مات و زخم آجين 
        چهار روز و سه شب با گياه زيسته‌ام 
        هزار فرسخ سنگين پياده آمده‌ام 
        هزار كودك شيرين نهاده‌ام 
        هزار فرسخ سنگين كسی چه می‌داند 
        هزار كودك شيرين كسی چه می‌داند 
        از آن گريوه اندوه پيچ پيچ مپرس
        مجال گفتن اندوه نيست هيچ مپرس
        تو از سياهی سرشار شب چه می‌پرسی 
        از آن توالی و تكرار شب چه می‌پرسی 
        خدا كند كه نبينيد آن چه من ديدم 
        چگونه بود و چرا بود من نفهميدم 
        فقط همين كه در آن‌جا شب است می‌دانم 
        و جان ثانيه‌ها به لب است می‌دانم 
        تویی كه مال و منال نهاده دانی چيست 
        هزار فرسخ سخت پياده دانی چيست 
        هزار كودك شيرين فقط تو می‌دانی 
        هزار جامه خونين فقط تو می‌دانی 
        ببخش اگر غزل عاشانه می‌گفتم 
        و از حماسه رزم شما نمی‌گفتم 
        شما كه سهمی اگر داشتيد خردل بود 
        شما كه كفشی اگر داشتيد تاول بود 
        شما كه مأمن مالوفتان سياهی شب 
        و روز كودكتان در پناه جدول بود
        حفاظ حرمت زن‌ها سياه چادر شب 
        پناه سينه مردان درخت جنگل بود
        چگونه تلخ نگريم برای حال شما 
        شما كه آب و غذا يتان با حنضل بود 
        مرا ببخش برادر غزل حرامم باد 
        و عشق تا به ابد از ازل حرامم باد 
        نديده بودم اگر نه از جنگ می‌گفتم 
        و از دهانه سرخ تفنگ می‌گفتم 
        پلنگ بودم و بازيچه غزال شدم
        درخت بودم و خاكستر زغال شدم 
        تو و هنوز رشادت تو و سرافشانی 
        من و هميشه خجالت من و پشيمانی 
        دگر براي دلم نيست آنچه می‌گويم 
        بجز بيان الم نيست آنچه می‌گويم 
        برای توست برادر برای غربت تو 
        برای زخم كبوتر برای تربت تو 
        برای باغ و بهاری كه برگ بار نداشت 
        برای شهر شهيد كه يك مزار نداشت 
        برای بی‌كفنانی كه با شرف ماندند 
        برای زنده‌دلانی كه آن طرف ماندند 
        دگر مباد كه از واژه التماس كنم 
        كه التماس گدايان آس و پاس كنم 
        دگر ز خون و از آتش ز جنگ می‌گويم 
        و از دهانه سرخ تفنگ می‌گويم 
        نه از كرشمه ابرو كه از گلوله سرب 
        نه از غزال و غزل كه از پلنگ می‌گويم 
        نه از حكايت شيرين و گرم و بوسه و لب 
        كه از خشونت و دندان پلنگ می‌گويم 
        نه از صف مژگان سياه و زلف دراز
        كه از قطار بلند فشنگ می‌گويم 
        مرا ببخش برادر غزل حرامم باد
        و عشق تا به ابد از ازل حرامم باد
        دگر مباد كه از واژه التماس كنم 
        كه التماس گدايان آس و پاس كنم 
        اگر دو مرتبه بازيچه خيال شوم 
        خدا كند كه برای هميشه لال شوم.

        (۲)
        و مادرم دستم را گرفت و با خود برد
        به فال‌گیر رسید و به فال‌گیر سپرد
        جدام کرد از خویش و به فال‌گیر سپرد
        به فال‌گیر نشان داد و اشک‌هام سترد
        و فال‌گیر به دقت نگاه دوخت به من 
        و قطره‌های عرق را ز گونه‌هام‌ سترد
        گرفت دست مرا و نگاه کرد در آن
        و زیر لب این را گفت و بغض خود را خورد:
        «تو در اوایل خرداد ماه زاده شدی
        و در اواخر اردی‌بهشت خواهی مرد» 
        چهل بهار گذشت از زمان فال و‌ هنوز
        نمرده‌ام مرگ اما قبیله‌ام را خورد
        چقدر آخر اردی‌بهشت آمد و رفت 
        چقدر دل افسرد و چقدر گل پژمرد
        چه فرق می‌کند اکنون چگونه زاده شدم
        چه فرق می‌کند آیا چگونه خواهم مرد؟

        (۳)
        گم شدم در میان این ظلمات یک نفر ماه را نشان بدهد 
        هر کجا می‌رویم بن‌بست‌ست بلدی راه را نشان بدهد 
        زابلستان مکر و دستان ست شب پر است از صدای گرگ و شغال 
        رخش و رستم به راه افتادند یک نفر چاه را نشان بدهد 
        عرصه سمکوب پای اسبان‌ست ای وزیر عزیز بی‌سرباز
        گیرم از این همه پیاده یکی خانه شاه را نشان بدهد 
        بزم و بازی نه! جنگ و جانبازی‌ست ظاهر قضیه خیمه شب‌بازی‌ست 
        خانه‌اش را به باد خواهد داد هر که خرگاه را نشان بدهد 
        ده ما کدخدا نمی‌خواهد مرشد و مقتدا نمی‌خواهد 
        آدمی بی‌بهانه می‌خواهد راه و بیراه را نشان بدهد 
        گر چه زندانی شب ستمیم پشت دروازه سپیده دمیم 
        چشم در امتداد انگشتی که سحرگاه را نشان بدهد.

        گردآوری و نگارش:
        #زانا_کوردستانی 

        ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
        این پست با شماره ۱۴۶۲۲ در تاریخ حدود ۱ ماه پیش در سایت شعر ناب ثبت گردید

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0