پست های وبلاگ

بر شما نیکان ز اینجانب سلام

درست است که با کفش های هیچ کس نمی شود راه رفت و درست تر آنکه نباید درون زندگی خود را با بیرون زندگی دیگران مقایسه کرد ؛ولی این را هم باید در نظر داشت که بیرون ما باید نمایش زیبائی از درون ما باشد .

زبان بدن نه تنها معرف حال ما در لحظه حضور است بلکه شاهد گفتگوی ما برای نقل داستان حقیقی زندگی در زمانه عبور نیز هست.

وقتی راه می روید با هر گامی فرکانس شادی یا غم سراسر وجودتان را پر می کند ، آن وقت شما هستید که به مغز فرمان می دهید چه تولید کند هورمون غری (اکتاپامین) یا هورمون قری (سرتونین ) ؛

زمانی که سر به پایین با پشتی خمیده و شانه های افتاده راه می روید و پاها را کش کش روی زمین می کشید برای سیستم عصبی خود پیام تولید ضعف ، سستی و غم را صادر می کنید و دیگر شما یک آدم دوست داشتنی و یک جنگجوئی امیدوار نیستید ؛ تنها یک شکست خورده ای بیچاره هستید که تنها پیامی که برای دنیا مخابره می کنید درد و ناله و فقان است ، پر می شوید از آه و حسرت در بین دو نمودار میل و ملال سر گردان می شوید ؛ این قدر گم و تنها که دیگر نه اعتماد به نفسی باقی می ماند و نه امید به آینده ای فقط و فقط یک انسان پر از خالی ؛

پس دوست خوبم ای مهربان دوست داشتنی 

از فردا به مهمترین الگوی حرکتی که ستون الفبای حرکت را می سازد نگاهی دوباره بینداز و از سر لطف و صفا لبخند بزن و پر باش از دوست داشتن ؛ خود را در آغوش بگیر و در حین راه رفتن ۵ قانون را به خاطر بسپار 

۱) سر بالا و نگاهت رو به جلو باشد

۲) شانه ها را صاف نگه دار و دستها را حرکت بده البته مخالف پاها

۳) شکم را کیپ بگیر تا مرکز بدن سر جای خودش قرار گیرد 

۴) سر پنجه پاها رو به خارج و روی یک خط فرضی راه برو 

۵) محکم و قوی گام بردار نه کوتاه و آهسته

پس از فردا شادی را به خانه دلت وارد کن فرش قرمزی برای وجود نازنینت پهن کن و با وقار و لبریز از شعر و شور و شعور راه برو تا نمایش حضورت همه جا را پر کند از لحظه بودن و سراسر شادی باش 

برای خودت و دیگران 🌹

مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد ...

                                                  با ارادت بی پایان خدمت شما خوبان

                                                                امیر جهان بخش

                                                        (دکترای فیزیولوژی ورزشی)