پست های وبلاگ

درود جناب کاظمی نیک

خاطره‌‌ی جالبی بود

امید که از این پست استقبال زیبایی بشود.

منم یه خاطره بنویسم.

بچه که بودم، همیشه دانش‌آموز درس‌خوان و جزو سه نفر برتر کلاس بودم. البته بسیار خجالتی.
اون زمون‌ها دانش‌آموزان دختر و پسر مختلط بودند.
یادمه کلاس چهارم ابتدایی معلمی داشتیم به نام آقای طالساز.
ایشان شعر (باز باران... با ترانه... با گهرهای فراوان... می‌خورد بر بام خانه...) رو با آهنگ به ما آموزش داده بود. موقع پرسش شفاهی، از برخی می‌خواست که بندهایی از شعر رو با آهنگ بخوانند؛ به برخی هم می‌گفت ساده؛ اما از حفظ بخوانند.
نوبت من که شد، گفت بخون. نگاهی کردم. هی می‌خواستم بپرسم با آهنگ بخونم یا از حفظ، خجالت می‌کشیدم و نمی‌پرسیدم؛ در حالی‌که هر دو رو خوب بلد بودم.
چندین بار گفت بخون ‌‌و نمی‌دونم چرا اون روز اونقدر خجالت زده بودم و هاج و واج به معلم نگاه می‌کردم.
خودش هم انگار متوجه نبود که نوع خوانش مرا مشخص نکرده.
خلاصه...
عصبانی شد. یک صفر بزرگ جلوی اسمم گذاشت و گفت بنشین.
نشستم و یک‌ریز اشک می‌ریختم.
عصر اون روز به مدرسه نرفتم.
فردایش هم نرفتم.
هنوز هم دلم به حال اون روز خودم و صفری که گرفتم می‌سوزه.
صحنه‌ی بدی داشت
هنوز هم نحوه‌ی خوانش و آهنگ معلم یادمه

درود بر جناب کاظمی‌نیک نیک‌اندیش
خاطره بامزه‌ای بود 👌

حالا خاطره من

از خیلی کوچولویی‌هام
شکلات دوست نداشتم تا همین یکی دو سال اخیر هم... همین مدلی بودم... سمت شیرینیجات نمی‌رفتم
در عوض خواهرم عاشق شکلات بود، الآنم هست هر وقت می‌ری خونشون انواع و اقسام شکلات و شیرینی روی میز ردیف شده..
بگذریم...
یه روز مادر خدابیامرزم می‌خواست بره خرید، برای اینکه ما (یعنی من و خواهر کوچیکم) پشت سرش گریه نکنیم، بهمون چند تا شکلات داد
مادرم رفت و ما تنها شدیم، خواهرم شکلاتشو خورد، از اونجایی که می‌دونست من شکلات خور نیستم اما به همین راحتی هم شکلات‌هامو از دست نمی‌دم
گفت می‌خوای روی کولم سوار بشی چند دور بزنی ولی شکلات‌هاتو بهم بدی🙈
خواهرم سنی کوچکتر بود اما بلندقدتر و جثه بزرگتری نسبت به من داشت و من کوچولوتر و ضعیف‌تر از سنم بودم، پس قاعدتا میشد پشتش سوار شم..🤦
اما اول باید شکلات 🍫 می‌دادم... خوردن شکلات که تمام شد رفتم پله دوم ایستادم و خواهرم خم شد پشتش سوار شدم و هنوز دو قدم نرفته بود که افتادم و سرم اِشکِناااااا (یعنی شکست)
خلاصه تا مادرم بیاد از سر ما یه کوچولو خین می‌آمااااا😂 خوشم می‌اد اینطوری بنویسم😎
مادرم که اومد شیرینی نان خامه‌ای خریده بود
وقتی قضیه رو فهمید بعد از پانسمان سرم برای اینکه خواهرم رو تنبیه کنه و دل منو به دست بیاره به من سه تا نان خامه‌ای داد به خواهرم یکی🤭😜
بعد رفتیم زیرزمین (پاتوقمون بود😎) که نان خامه‌ای بخوریم
اون روز خوش بحال خواهرم شده بود یه عالمه شکلات خورده بود و با چهار تا نان خامه‌ای من هم با سری شکسته نظاره‌گر این صحنه🤭

این بود انشای خاطره من

چشم .
عرض ادب ، سلام و درودها
خاطره بنویسم چشم.

بعد از عرض ادب خدمت شما دوستان و سروران گرامی .

من هم خاطره ای از کلاس دوم راهنمایی را می‌نویسم ...

معلم عربی ما معلم قرآن ما هم بود
قبل از هرچیز عرض شود فوتبال سالنی من تعریف نباشد خوب است و خب همیشه مشغول بازی فوتبال بوده ایم .
بله عرض میکردم معلم عربی ما معلم قرآن ما هم بود و یک روزی سر کلاس قرآن به ما اعلام کردند آیت الکرسی را از حفظ کنید ،

خب چطور عرض کنم کلاس قرآن هیچ موقع جدی گرفته نمی‌شود و اگر به معلم های قرآن کریم بر نخورد یه جورایی کلاس استراحت محسوب می‌شود .
و من هم جدی نگرفتم و روز سوال شد
یکی یکی بچه ها بلد می‌شدند آیت الکرسی را می‌خواندند و می‌نشستند.
تا اینکه نوبت من شد و من هم اصلا و به هیچ وجه این قسمت از قرآن را بلد نبودم
کسانی که آیت الکرسی رو بلد نبودند دوازده نفری میشدند که بنده هم جزءاین دوازده نفر بودم .
معلم قرآن گفت برای هفته بعد آیت الکرسی را حفظ کنید
هفته بعد هم خورد به مسابقات سالنی ما و دو تا مسابقه سنگینم داشتیم و مجددا
نشد بنشینیم پای قرآن ...

سر کلاس عربی بود که معلم اعلام کرد

شما ده دوازده نفر هفت روز وقت دارید

از جایی که آیت الکرسی در سوره بقره شروع می‌شود تا پانزده صفحه بعد را حفظ کنید

وگرنه هم نمره قرآن تان را صفر می‌دهم هم نمره عربی را .

خاطرم هست شش روز تمام بعد از مدرسه توی
اتاقم فقط داشتم قرآن می‌خواندم

فوتبال و شطرنج همه چی تعطیل فقط داشتم این پانزده، شانزده صفحه از قرآن رو از حفظ میکردم
.....
تا اینکه روز امتحان قرآن رسید یعنی شش روز بعد
هفده صفحه از قرآن رو از حفظ سر کلاس خواندم
خیلی حس خوبی داشت
و فقط ما دوازده نفر بودیم که هفده صفحه از قرآن رو از حفظ بودیم .
خیلی حس خوبی داشت ..



موفق باشید



البته عرض شود معلم تخفیف هم میداد اگر دانش آموز ده صفحه هم از حفظ بود قبول می‌کرد

درودبرشما جناب کاظمی عزیز
چه کارقشنگی
ان شاالله فرصت کنم وبنویسم سرفرصت دوباره سرمی زنم بایک خاطره
موفق باشید

تقریبا ده ساله بودم یک پسرهمسایه ای داشتیم که اونم همسن خودم بود هروقت می خواستم ازکوچه ردشم وبرم جایی سرکوچه مون وایمستادونمی گذاشت برم واذیت می کرد دستاشوبازمی کرد وهی جلومو می گرفت و میگفت ازدرخونه مانرو منم که ازش می ترسیدم برمیگشتم خونه ومی ترسیدم برم بیرون تااینکه یه روز که جلومو گرفت تصمیم گرفتم دیگه نترسم وجلوش واستم دستاشو بازکرده بود وهی جلومو می گرفت منم محکم گرفتمش وباهاش گلاویزشدم و لگدزدم به پاش افتاد زمین فوری دررفتم دیگه بعدازاون ازش نمی ترسیدم اما پرروشده بود و برادرکوچیکترشم میاوردکه سرکوچه روبگیرن ازکوچه ی پشتی یه مدت رفت وآمدمی کردم تااینکه یه روز بامادرش کنارقنات اومده بود منم که باخواهرم بودم یه سنگ برداشت که بهم بزنه منم جلو همون مادرش زدمش وفرارکردم پشت یه دیوارقایم شدم یه سنگ کوچولو روهم برداشتم که بترسونمش یواش انداختمش جلوش که ازبخت بدم خوردبه سرش و زخمی شد پابه فرارگذاشتم شب که بابام اومد صدام زد گفت بیا رفتم پیشش باعصبانیت گفت چیکارکردی بابچه مردم اینوکه گفت دلم ریخت فهمیدم مادرش به بابام گفته وشکایتمو کرده ،اینقدپدرم عصبانی بود که گفتم الانه که بزندم خودمو زدم به مظلومیت وگفتم آخه بابا اون همیشه اذیتم میکنه سرراهو می گیره میگه اینجا درخونه ماست ازاینجا نرو تقصیرخودشه الانم اون شروع کرد وگرنه من نزدمش اصلا هم نمخواستم سنگ بزنم بهش، انداختمش آروم خوردبهش
پدرم گفت خب اگر خدای نکرده اتفاق بدی براش می افتاد می خواستی چیکارکنی خیلی ترسیده بودم ولی وقتی حرفاموشنید اخماش واشد ازم دفاع نکرد وگفت خیله خوب برو دوباره تکرارنشه
اما فهمیدم که یه لبخندکوچیکم رولبش اومد ولی نخواست من بفهمم یه جورایی دردلش بهم آفرین هم می گفت که دفاع کردم ازحق خودم چون بعدها همیشه جلوهمه پزشجاعتمو میدادو می گفت این دخترم ازپسرام زرنگتروشجاع تره
اون پسرم جوری حساب کاردستش اومده بود که تامنوتوکوچه میدید می دوید توخونه شون :
خودمم کلی کیف میکردم که حسابشو رسیده بودم ودیگه اصلا ازش ترسی نداشتم پسرای دیگه ی کوچه ام حساب دستشون اومده بود نگاه چپ بهم نمی کردن تا وقتی که تواون کوچه بودم
ولی مادرم تامدتها همیشه وقتی می خواست دعوام کنه بهم می گفت چش دریده پسرمردمو چطورزدی
منم می گفتم خوب کردم غلط کنه جلوی منوبگیره دوباره
الان اون هم بزرگ شده وبرای خودش زن وبچه داره هروقت که می بینمش درخونه مادرش خجالت می کشم آخه اون قسمت ازسرش که من بهش سنگ زده بودم زخمی شده بود وموهاش دیگه سبزنشده بود بخصوص وقتی که می تراشیدش مشخص میشد که کچل شده دیگه تموم شده بود دعوامون مادرشم بامادرم دوست بود اما تامدتهاوقتی منومی دید اخم می کرد ومی گفت بچه مو کچل کردی دلت خنک شد

به نام او که همواره جاودان است

در خاطره‌ی قبلی اشاره شد که:
او زمون‌ها دانش‌آموزان دختر و پسر مختلط بودند...
گاهی برخی از پسرها با تمسخر و قلدری، سر به سر دخترها می‌گذاشتند؛ اما برخی از پسرها واقعا با سن کم، جوان‌مرد بودند و جلوی زورگویی آن‌ها می‌ایستادند.
یکی از این جوان‌مردان، «ابوالقاسم برزگری» پسر عمه‌ام بود و دیگری «رضا رنجبر» پسر همسایه‌ی دیوار به دیوارمان.
من همیشه از تمام بچه‌های هم‌کلاسی‌ام کوچکتر بودم؛ زیرا بقیه یا متولد نیمه‌ی دوم ۴۵ بودند؛ یا اوایل نیمه‌ی اول ۴۶ و یا شاگرد ردی بودند و من متولد اواخر نیمه‌ی اول ۴۶؛ ضمن این‌که لاغراندام هم بودم. برخی از پسرهای بزرگ که درسشان خوب نبود، خیلی نسبت به دخترهای کوچکتر و درس‌خوان؛ از جمله من، حسادت داشتند.
یادمه وقتی اون صفر به ناحق رو (در خاطره‌‌ی قبلی) از آقا معلم گرفتم، پسری که باید دوم، سوم راهنمایی می‌بود؛ اما همچنان در کلاس چهارم حضور داشت، پوزخند زد و زیر لب گفت: بالاخره اینم شد شاگرد تنبل...
رضا نگاهی معنی‌دار بهش انداخت و او سریع خودش رو جمع کرد.
خاطره از خوبی‌های ابوالقاسم و رضا زیاد هست.
اما، شکوه‌مندترین خاطره این که:
بالاخره انقلاب شد و جنگ پیش آمد.
ابوالقاسم در سن هفده سالگی به عنوان بسیجی رهسپار جبهه شد و شربت شهادت نوشید؛ رضا هم در سن بیست سالگی، سرباز شهید ارتش ایران و اسلام گردید.
یاد و خاطرات تمام رفتگان و تمام شهیدان گرامی باد!
شب جمعه است، فاتحه‌ای نثارشان با صلوات
اللهم صل علی محمد و آل محمد
با تقدیم مطلع غزل ۱۸، کتاب آوای احساس، مطلبم را به پایان می‌رسانم:

دشتِ احساسِ مرا، پر کرده بوی خاطراتت
شورِ قلبم می‌تپد در، آرزوی خاطراتت

درود بر شما جناب کاظمی

قلمتان نویسا

خاطره بگم دوباره .
آقا هفت هشت سال پیش بود با خانواده رفتیم سفر زیارتی مشهد بعد از زیارت بچه ها گفتند که بریم آب میوه فروشی
لازم به ذکر است سفر با من واقعا خوش میگذره یعنی از چیزی کم نمی‌گذارم
باور بفرمایید برای سفر با من صف می‌کشند ( خانواده خودمون)

از نظر تفریح از نظر خورد و خوراک مخصوصا اگه جایی برم مسیر بلد اون منطقه هم هستم و جاهای دیدنی اش را میشناسم در کل می دونم چیکار کنم که به بچه ها خوش بگذره
اجازه استراحت و در خانه نشستن ندارند، مدام این ور اون ور میبرمِشون

خاطرم در مورد اتفاقیه که در آب میوه فروشی افتاد
چند نفری رفتیم آب میوه فروشی و بچه ها گفتند که آب طالبی بخوریم
منم اطاعت امر کردم و سفارش هشت تا لیوان آب طالبی دادم و...البته آب میوه های دیگه ای هم سفارش دادند بچه ها ولی مطلب در مورد آب طالبی بود که این خاطره رو نوشتم
جای شما خالی ...

در موقع خوردن آب میوه ها من میدیدم چند نفری که دور و بر ما هستند دارند یک جوری ما رو نگاه میکنند ،
منم پیش خودم گفتم دیگه آب طالبی جزو ضعیف ترین آب میوه ها حساب میشه
اینها چرا اینجوری ما رو نگاه میکنند
به پول یک مغازه آب میوه فروشی در تهران شاید هر لیوان آب طالبی در آن زمان مثلا بود دوهزار تومان

خلاصه برای حساب کتاب رفتم
چهار صد هزار تومان فقط پول هشت تا لیوان آب طالبی شد اول فکر کردم شوخی می‌کنند
گفتم ببخشید ما سر میز شماره مثلا چهار بودیم
گفتند بله درست هست حساب شما چهار صد هزار تومان میشه
گفتم آخه چرا؟
گفتند قربان در فصل زمستون قرار داریم
این طالبی ها رو برای ما با هواپیما به طور خصوصی از مناطق گرم سیری آوردند

کل ایران رو بگردی یک طالبی پیدا نمیکنی

پیش خودم گفتم پس مردم ما رو اونجوری نگاه می‌کردند
حق داشتند
ما عجب کاری کردیم

آره آقا از اون موقع به بعد هر موقع میخواهم آب طالبی بخورم اول میبینم تو چه فصلی قرار داریم بعد سفارش آب طالبی میدم

درود بر شما جناب آقای کاظمی گرامی
خاطره جالبی بود
توفیقتان روز افزون

دوستان عزیز منتظر خاطره هاتون هستم که بنويسيد
🌻🌺🌻🌺🌻🌺🌻
🌹⚘️🪻🌹🌸🌸
🪻🪻🪻🌹🌹
⚘️⚘️⚘️⚘️
🌺🌺🌺
🌻🌻
❤️

سلام به جناب کاظمی عزیز
خاطره و حس و حال خوب خداروشکر خیلی زیاد بوده برام سراسر زندگی ،اما خیلی مختصر و کوتاه و مفید اونی که الان توی ذهنمه و از همه بیشتر برای خودم دلبری می‌کنه مربوط میشه به خیلی سال پیش شاید دوم سوم دبستان بودم من از همون اول خیلی احساسی بودم مثلا همیشه تاریخ تولدم یادم بود و برام مهم بود همیشه هم روی بخاری میشستم،خخخ،همین الآنم خونه مامانم که میرم یه راست میرم روی بخاری میشینم از بس خونشون سرده،خخخ،خلاصه که سرتون و به درد نیاورم یادمه دوم سوم دبستان بودم،همینژور که روی بخاری نشسته بودم به مامانم گفتم مامان امشب شب تولدمه،اون بنده خدا هم برای اینکه اون شب برام به یادماندنی بشه یکم از شبی که به دنیا اومدم گفت و سختی هایی که کشیده بود برام ،بعدشم بلند شد بهم پول داد گفت برو برا خودت بستنی بخر ،خخخخ
این شاید اولین کادوی تولدی بود که گرفتم ،خیلی صادقانه بی ریا و از عزیزترین آدم زندگیم ،هنوزم هر سال موقع تولدم بااینکه افراد زیادی هستن و برام جشن میگیرن اما همیشه اون شب یادم میاد و لذت میبرم
درود به همه دوستان عزیز

باهمه گرفتاری هایم جوادجان همین نوشتن خاطره برایت ، خودش خاطره می شود برایم
یک سریالی کار می کردم برای تلویزیون تبریز بعضی قسمتهای سریال در دیونه خونه اتفاق می افتادولازم بود قبلا مجوز حضور داشته باشیم وبرای همین بعنوان کارگردان سریال نامه ای از مرکز خودمان گرفته رفتم تیمارستان* را زی * برای کسب مجوز .
خیلی وقت می شد که نیامده بودم به این تیمارستان دولتی وقتی
از محوطه وارد سالن شدم ودنبال اتاق مدیریت می گردیدم
مردی که روپوش خدمات را می به تن می کنند ، اومد به استقبالم، گمان کردم آبدارچی هستند
پرسیدم: اقا ببخشید دنبال اتاق مدیریت می گردم
یک صندلی از آبدارخانه بیرون آورده گذاشت دم در ورودی و گفت
- بفرمایید بنشینید آقای رئیس جلسه دارند ...بفرماید ...میروم براتون چایی بیارم
ایشون رفت بعددقایقی یک استکان آب کاهی را بدون سینی و قندان آورد برای بنده و ایستاد بالای سرم تا با اصرار بنوشاند آن زهرمار را بمن بدبخت...
خدا با من بود ناگهان سروصدایی از ته سالن برخاست و این مرد سراسیمه رفت به طرف صدا ومن با عجله به اصطلاح اون چایی را سریع ریختم به بیرون از سالن
دوباره می خواستم دنبال اتیکت اتاق مدیریت را پیدا کنم که سروکله آقاپیدایشان شد وقتی استکان خالی را در دستم مشاهد کرد و پرسید
چای سیلان بود چسبید؟
گفتم :بله دستتان درد نکند لطفن دیگه نیارید که من چای خور نیستم
پرسیدند : قلیان چی؟ می کشید ؟
با تعجب سوال کردم : مگر اینجا قلیان هم استعمال میشه؟
با قاطعیت پرسید: خوانسار یا کاشان ( در ایران همین دو نوع توتون برای قلیان وجود دارد)
واقعن بهتم زده بود آخر چطور میشه در داخل بیمارستان قلیان سرویس بدهند
دوباره خیلی جدی پرسید: خوانسار یا کاشان. . . ؟
با شگفتی باز سوال کردم: مطمئنید که اینجا شما قلیان سرویس می دهید
خیلی ریلکس گفت :چرا که نه ... و آنگاه دستش رفت بطرف شلوارش
وچشمتان روز بد نبیند که من آنروز دیدم...
البته ماجرا طولانیست با اجازتون آقا جواد همین جا ختم بخیرش می کنم
این خاطره یهو اومد بذهنم وتقدیم می کنم به آقا جواد عزیز
---------------------------------------------------------------------------------------لازم توضیح است ایشان از بیماران آن بیمارستان بودند ودر غیاب غیبت ابدارچی .آبدارخانه را بتصرف خود در آورده بودند که از بخت بد بنده بود

درود بر نابیان گرامی
یکی بود ، یکی نبود!
غیر از خودم ، خدا که بود
پس دروغه یکی نبود.
زیر گنبد کبود
یک دِه ِِ با صفایی بود
که بعدها روستای ما شد
برای ما از شیراز معلمی فرستادند که فامیلش دهقان بود
اگر در قید حیات هستند عمرشان طولانی تر و اگر در قید حیات نیستند خدایشان بیامرزد
روزی از روزهای زمستان به علت بارش برف فراوان بر عکس حالا و نبودن ماشین صبح اولین روز هفته دیر به مدرسه می آیند و ما که هر کدام با تکه ای هیزم برای گرم کردن کلاس با بخاری چوبی در مدرسه جمع شده بودیم هیزم ها را در جای مخصوص گذاشتیم واز فرصت استفاده کرده شروع به برف بازی نمودیم که حدود یک ساعتی طول کشید و کلاس و اطراف آن خیییلی کثیف شد
در همین حین معلم از راه می رسد و با کمال خونسردی می گوید به صف شید و یکی یکی وارد کلاس شوید ، خودش دم در کلاس ایستاد و کف دست‌ها را نگاه می کرد هرکه کف دستش قرمز و سرد بود بیرون می موند

تا اینکه به جز دو سه نفری از دختران همه بیرون ماندیم
و گفت خوب حالا یه مسابقه براتون در نظر دارم
کفشها و جورابها را در بیاورید وبه سمت آن درخت که حدود یک کیلومتر تا مدرسه فاصله داشت با پای برهنه حرکت کنید و بر گردید هر کس زودتر برسد فردا تا نفر سوم چهار برابر ،سه برابر، دوبرابر تغذیه می دهم
با شماره ی سه حرکت
تا سه را گفت حرکت کردیم
چند قدمی دور نشده بودیم که از شدت سرما و برف و بی تابی ِ پاهای برهنه صدای جیغ و داد و گریه ی اکثر بچه ها بلند شد
در مسیر همینطور که می رفتیم زمینهای کشاورزی بود
من ناگهان نگاهم به یک بار ِکود حیوانی که بعد از دیواره ای که با چوب بلوط درست شده بود جلب شد و ناخودآگاه احساس کردم باید زیر آن گرم باشد لذا سریع روی آن ایستادم و برفها را کنار زدم و روی کودها را برداشتم و دیدم خیلی گرم است پاهایم را روی کودها گذاشتم و نشستم که معلم از دور نبیند
البته دیواره هم مانع خوبی برای ندیدن بود
بعد نظاره گر بچه ها شدم که در حال دویدن و رسیدن به آن درخت و بر گشتن بودند وسخت گریه و زاری می کردند
اگثراً نرسیده به درخت افتادند و عده ای هم به شوق تغذیه
به درخت رسیده و بر گشتند
تا اینکه اولیا چه زن و چه مرد از گریه و زاری بچه ها مطلع شدند و هر یک با یکی دو تا پتو به سوی آنان آمدند و در راه باز گشت من هم ، همراه آنان به مدرسه برگشتم و خانواده هرچه اصرار کردند بیا لای پتو قبول نکردم و گفتم من مشکلی ندارم
وقتی به مدرسه رسیدیم کلاس پر شد از پتوهایی که بچه ها داخلشان خزیده بودند
پس از اینکه وضعیت کمی آرام شد و همه از شدت سرما و کرختی پاها ناله می کردند و تنها من طوریم نشده بود
معلم گفت ماشالله خوب دوام آوردی و چیزیت نشد
و از آنجایی که مسابقه ی تنبیه برنده ای نداشت مرا به عنوان برنده اعلام کرد و فردای آن روز سه برابر تغذیه ی روزانه پسته و پنیر و نان خونگی بهم داد
سر کلاس هم ازم پرسید تعجب می کنم چی شد که تو طوریت نشد!؟
البته از آنجایی که کلاس اول ابتدایی بودم و درسم هم خوب بود با ترس و لرز گفتم آقا اجازه اگه راستش بگم کتکم نمی زنی
!؟تغذیه بازهم بهم میدی!؟
گفت نه بگو تغذیه هم بهت میدم
گفتم و وقتی شنید همراه با دانش آموزان برایم دست زد و یک 20در دفتر برایم گذاشت
این 20 برایم خیلی لذت داشت از آن روز به بعد همیشه سعی می کردم نمرات بیست زیادتری از دیگران داشته باشم
و همینطور هم شد همیشه اکثر نمراتم را بیست می شدم بطوری که از اول راهنمایی به بعد معروف شدم به نظری بیستی
هنوز که هنوزه معلمانی که باهاشون ارتباط دارم یا دوستان و دانش آموزانی که جاهای دیگه ای مشغولند وقتی همدیگر را می بینیم یا تلفنی صحبت می کنیم میگن بیستی چطوری!؟
در جواب میگم یه ضرب المثل قدیمی هست که میگه داشتم داشتم حساب نیست، دارم دارم حساب است
البته بیست آن معلم خوب باعث شد بیست های زیادی توی کارنامه ی زندگیم داشته باشم
که متاسفانه تا امروز خیلی هاشونو از دست داده ام که یکی از آنها که بیست ِبیست زندگیم بود و هست و خواهد بود منیره ی عشقمه که 1401/6/22به آسمان برگشت
مواظب بیستای زندگیتون باشید

سلام و عرض ادب جناب کاظمی فرهیخته و ادیب
متشکرم از دعوت تان برای شرکت در این گفتگو
وخیلی خوشحالم که از جمع فرهیختگان عزیزم بهره مند شدم
فعلا همین چند دقیقه ای مشغول شدم دنبال یک خاطره در تاریخ زندگی ام بگردم که برایتان تعریف کنم خیلی خوب بود چند خاطره به ذهنم آمد ببخشید که در حال حاضر حس و حال هیچکدام از خاطره هایی که به ذهنم آمد مناسب توصیف نیست فکر می کنم همین الان که در حال تخمه شکستن هستن و نوشتن این پیام هستم لحظه جذابی برای من هست. متشکرم دلتان سبز

درودتان جناب کاظمی ارجمند و فرهیخته🙏🍂🌱☘️🍃🍃👏🌹🌿

یکی از بهترین خاطراتم اینکه بنده در سی و سه سالگی خرقه مقدس مدرس دانشگاه را بر تن کردم،ابتدا بخاطر صورت جوان و موهای مشکی که داشتم ورودم در هر کلاس دچار مشکل بود،به قولی دانشجویان فکر میکردند سر کارشون گذاشتم و ادای استاد در میاورم و خودم دانشجویی بیش نیستم،بنده اول هر ترم مجبور بودم با رییس دانشگاه وارد کلاس بشوم بعد از معرفی ایشون تدریس کنم تا کمتر دچار مشکلات باشم،تا سه سال اینگونه بود تا یواش یواش رنگ موها تغیراتی کرد و صورت جا افتاده تر شد تا به قولی ادم حسابمون کردند،هنوز که هنوز یاد ان روزها رو در قلبم زنده نگاه داشته ام 👏🌹🌿🍂🙏

بماند به یادگار# م.مدهوش

سلام ودرود شاعر ارجمند جناب کاظمی عزیز

بنده امر شمارا اطاعت نموده وبرآن شد که

خاطره ای نه چندان جالب بلکه خالی از لطف هم نمیباشد را
خدمت شما بیان نمایم

اما خاطره از دوران سربازی

خلاصه ی آن تعریف کنم
سالهای پیش در آن زمان دستی دستی خودم را به نظام وظیفه

جهت خدمت سربازی معرفی کردم

همینکه همه راجمع کردند سوار براتوبوس و راهی؟ کجا

زاهدان ای داد بیداد
بعد از دوسه شبانه روز که با اتوبوس قرازه

وارد هنگ ژاندار مری شدیم . گرسنه وتشنه به صف

یقلبی به دست برای گرفتن غذا؟

هالا پشیمانی و پشیمانی ای داد بیداد ؟

دیگر چاره ای نیست تابستون بود و

هوای بسیار گرم و خدمت سربازی

سه ماه تمام مرخصی در کار نبود وچه رنجهایی

کشیدیم ؟ هرشب به درگاه خدا گریه ها و دعا

خدایا یکاری بکن موقع تقسیم اقلا به اصفهان بیفتیم

خلاصه سه ماه تمام بدون مرخصی گذشت ..

.تاینکه خبر تقسیم سرباز ها آمد اسم من

با چندتا بچه ها ایرانشهر درآمد ؟ ای داد بیداد؟

اینچه اقبالی بود که داشتیم؟

همینطور که منتظر حرکت بودیم .
من تودلم به خداوند نالیدم و گفتم

خدایا پس اینکه میگویند هرچه از تو با صدق دل کسی

درخواست کند .تواجابت میکنی پس چرا

پس این همه دعای من کجا رفت ؟درهمین فکر بودم

که ناگهان یکی از بچه ها سریع از بیرون وارد شد و

گفت تیمسار فرماندهی گفته این تقسیم قبول نیست

باید قرعه کشی کنید .ــاسم تمام سربازان را با شهری

که باید تقسیم شوند روی تکه های کاغز نوشتند و

درکیسه ای ریختند یکی یکی صدازدند

من که دلم مثل ساعت تک تک میکرد که ایا

کجا خواهم افتاد و مرتب به خدا و اییمه

متوسل بودم یک مرتبه گفتند ؟ فتحی

سهمیه ژاندار مری اصفهان است آنجا بود که از خوشحالی

روی پایم بند نبودم و خدارا شکر میکردم وشکر و

از آنجا بود که لطف خدارا به چشم ودل دیدم

دانستم که اگر کسی امیدش به خدا باشد خداهم

به یاریش می آید این بود سرگزشت ما....

فدای شما .فتحی ..تختی. ۹/ ۱۲ / ۱۴۰۱ شمسی


.

درود و عرض ادب محضر ادیب گرانقدرم جناب آقای کاظمی نیک عزیز 🌹


خاطرات قشنگ شما و دوستان عزیز را خواندم و لذت بردم
ممنون بابت این پست زیبا🌹

من هم خاطره ای که سال ها پیش در اسفند ماه رخ داد و مربوط به عروسی خواهرم میشه را براتون تعریف میکنم
ببخشید زبانم خیلی عامیانه است🙏

اسفند ۵۷ بود. عروسی خواهر دومم بود.
(ما ۵ تا خواهر بودیم و ۳ تا برادر 😶😂
و من اخرین بچه بودم که متاسفانه خواهر چهارمم در سن ۲۴ سالگی به علت تومور مغزی بعد از ۱۱ سال فلج صد در صد، فوت کرد).

اون زمان بعلت اینکه تازه انقلاب شده بود و هنوز تعصبات شدید در مورد جشن های عروسی و موسیقی و ... برقرار بود و از طرفی یجورایی حکومت نظامی هنوز برقرار بود، عروس برون حدودای ۵ عصر انجام شد.
درضمن رسم نبود مادر و خواهرهای عروس دنبال عروس باشند .
ولی من اصرار داشتم من را هم ببرن چون این یکی خواهرمو خیلی خیلی دوست داشتم و دارم.
با اینکه هیچ کس کوچک ترها را آدم حساب نمی‌کرد 😁

دو تا خواهردیگه م داشتن پشت سر عروس گریه می کردند و من در تقلای جستن کفش هام😂
وقتی پیداشون نکردم با دلی شکسته گوشه ای ایستاده بودم و گریه میکردم
یکی از همسایه ها منو دید با دلسوزی گفت:
آخییی واسه ی خواهرت گریه میکنی؟

گفتم : نخیرم واسه کفشام ، خواهرمو میخام چکار اون با اینکه کلی کفش داشت ،کفشای منم برده😁 ...

مادر مرحومم وقتی حرف های منو شنید اومد جلو و بغلم کرد و با لبخند گفت :
دخترم کفش های تو رو خواهرت نبرده ،گم شدن .
اونی که با رفتنش همه چی را از زندگی ما میبره تویی!

اونروز معنی حرف مادرم را نفهمیدم.

سال ها بعد از ازدواجم ، یه روز مادرم با خنده بهم گفت: هنوز چشمت دنبال کفش هاته؟
گفتم: آره بخدا!
گفت: یادته چی بهت گفتم ، میخای بهت ثابت کنم حرفم درست بوده!
گفتم: بله.
گفت: تو آخرین دختر ما بودی
"برکت خونه ی ما"
از وقتی تو رفتی ، برکت هم از زندگی ما رفت
زمین هامون کم کم خشک شد و محصولاتش کم شد
کلا حال و هوای خونمون تغییر کرد
انگار همه ی زیبایی ها رو با خودت بردی مثل خواهرای دیگه ت.

قدیمی ها راست می گفتند که

"دختر برکت خونه ست"





ببخشید عجله ای نوشتم چون یه فرشته کوچولو کنارم بی قراری می کرد تا برم براش قصه بگم تا بخوابه 🥰


باز هم ممنونم آقای کاظمی نیک عزیز

انشالله همیشه در زندگیتون برنده باشید 👌👌

درود بر جناب کاظمی نیک مهربان و با احساس شعر ناب ، خاطره ی زیبایی بود ، با دیدن توپ یاد فوتبال افتادم البته نمی دانم خاطره هست یا نه ، مربوط به خیلی سالها پیش هست با برادر زاده ام که آن موقع تقریبا نوجوان بود مسابقه فوتبال داشتیم ،البته گیم ، من هیچ وقت یاد نگرفتم این بازی رو همان شروع بازی و دست اول ،اولین رو به خودم زدم ،برادرزاده ام شروع کرد خندیدن ،بعد دومین گل را ،بعد احسان برادر زاده ام دسته را کنار گذاشت و مشغول تماشا شد و هیچ کاری انجام نداد من هم پنج هیچ به خودم باختم این هم خاطره ی من ،و سپاس از انتخاب پست زیبای خاطره ها برای قسمت وبلاگ ان شالله همیشه شاد باشیدو سرفراز
همچنین همه ی دوستان عزیزمان درشعر ناب

سلام و درود جناب کاظمی بزرگوار
خاطرات زیبای همه بزرگان را خواندم و لذت بردم👌😍
با عرض پوزش الان حضور ذهن ندارم اما حتما برمیگردم
و من هم خاطره ام را می نویسم🙏🌹

در پناه خداوند مهربان ✨

سلام آقا جواد خاطره باخاطره رفت
خاطره در دفتر من نوشت
گاهی به سراغ من بیا
دیشب گلی در گلدان خانه مادرم خشک شد
افسوس از خاطر همه برفت
خاطره جایش گل دیگر رویاند
خاطره بامن سر جنگ دارد
گاهی پشت یک خاکریز
گاهی پشت تن ناقص یک درخت
خیابان در اندوه خاطره دوباره جان گرفت
کوچه دیگر سراغ رد پای خاطره رانخواهد گرفت
غافل میشوم از یک تنهایی
پنهان میشوم از یک سراغ
دوباره در پندار من خاطره با خطی درشت نوشت
خاطره باخاطره رفت
باتقدیم احترام آزادبخت
فی البداهه ای تقدیم شما

سلام و عرض ادب جواد جان کاظمی عزیز دوست گل‌افشان و مهربانم
خاطره شما و دوستان عزیز رو کم و بیش خوندم... خوب و جالب بود
به امید خدا سر فرصت (اگه وقت کنم) میام و چندخطی مینویسم
موفق و سلامت باشی🌿

سلام و درود خدا را شکر که وقت شد و این خاطره‌های خوب و عالی را خواندم
من هم خاطره‌ای را بر این صفحه الصاق می‌کنیم برای یادگاری

سفر به سلامت
کفش نداشت کفش های پاره پوره ی برادرش را پاش کرد و ساک کهنه اش را به دست گرفت و راهی شد قصدش فقط یافتن بود یافتن یک کاری که حداقل یک میلیونی در ماه درآمد داشته باشد در میان شهر شلوغ و دود گرفته ی تهران آدرس به آدرس می رفت مهم نبود چه کاری باشد فقط همان مقدار پول بدهند با جای خواب اما هرکجا می رفت حقوق پایه ی ناچیز وزارت کار بود که معلوم نبود چه حلال زاده ای و با چه ترازویی آن مقدار پول کم را که کفاف همان یک ماه را هم نمی کرد روی زمین چال کرده بود ولی هرچی می گشت چیزی پیدا نکرد به ناچار به کاریابی مراجعه کرد و صد و پنجاه هزار بی زبان را داد تا آن ها کاری برایش دست و پا کنند تخسی این کاریابی ها همیشه مشهود بود معرفی نامه می دادند و ساعتش را چهار و پنج می زدند تا یک روزی فرد را به خود مشغول کرده باشند و اگر هم نشد به امید سرابی سیراب کرده باشند چند روزی هم مشغول همین آدرس های تو خالی به اصطلاح شرکت های کاریابی بود تا اینکه تو یه ساندویچی یا همان فست فود مشغول به کار شد البته آن ها هم از طریق آگاهی یک روز قبل یکی دیگر را گرفته بودند به هر حال دست رد به سینه اش نزدند و قرار شد آزمایشی کار کنند هر طوری بود بعد از یک روز او انتخاب شد ساعت هشت صبح کار شروع می شد تا ساعت یک نیمه شب صبحانه را ظهر می خوردند نهار را شام آن هم سرپایی و تند تند و هولکی ولی او اصلاً برای کارتند و تیز ساخته نشده بود تند تند خیارشور و گوجه و کاهو را خورد کردن دم به دقیقه مغازه را تی کشیدن ساندویچ ها را با رعایت نظافت کامل و تند تند پیچیدن همه چیز سریع بود یک دقیقه یک ساندویچ سرد دو نیم دقیقه یک ساندویچ گرم جالبه که هاد داگ ( سگ داغ ) هم یه جورایی تشبیهی بود بر آدم هایی که تند و تند و در پی خوردن و سیر کردن بودند یکی می گفت کاش شکممان زیپ داشت و راسته ساندویچ و می زاشتی و خودش هر کاری که باهاش می خواست می کرد روزهای اول هیچی نمی دانست یواش یواش گوجه ها را خورد می کرد خیار شور ها را به روش خاصی خورد می کرد و خلاصه آماده سازی می کرد تمییز کردن مغازه چیدن نوشابه ها در یخچال و هر کار ریز و درشتی که از دستش بر می آمد و به عهده اش می گذاشتند پاکارها یک پیچ تعریف نشده هستند هرکاری به عهده ی آن ها گذاشته می شه ولی هیچ کاره اند همه می توانند به او فرمان بدند کارهایشان را راه می اندازند ولی خودش هم نمی داند چکاره است او هم دقیقاً این طوری بود کار کردن در محیطی که هیچ کاره بود دو نفر بودند یک شریک و یک اصلی اوایل هرچند مجبور بود سیزده چهارده ساعت کار انجام بده ولی چون حرف تلخ و زمخت و تحقیری نبود به هر حال تحمل می کرد اما یواش یواش حرف و حدیث ها شروع شد تو عرضه ی کاری را نداری تو نمی تونی این کار و انجام بدی چرا این کار و این طوری انجام می دی چرا این قدر بی عرضه ای ده روز اومدی مثل لاک پشت کار می کنی نفهم این کا رو این طوری انجام نمی دن و... تا آخرش دعوایشان شد و کار به سیلی و کتک کاری و ... رسید. او هم تحمل نیاورد و از آن جا رفت .عید رسیده بود یعنی دو روزی تا عید مانده بود و همه جا تعطیل به ناچار به سوی مسیری که در ذهن داشت راه افتاد شنیده بود که در جزیره ی کیش کارفراوان و اوضاع توی تابه ی چرب می چرخد به خاطر همین به سوی ترمینال جنوب راه افتاد وچون اتوبوس‌ها همه پر و جا نداشتند، به ناچار با یه اتوبوس پکستنی به سوی بندرعباس راه افتاد آن قدر بالا و پایین پرید و که همه تمام وجودش پر از خستگی شد بعد از چهارده پانزده ساعت به بندر رسید گیج و گنگ بود نمی دانست کجا برود و کجا نرود ولی با این وجود یک جا برایش خیلی آشنا بود مسجد،رفت و نمازی خواند و راه افتاد به سوی جزیره ی که مقصودش بود راه افتاد جزیره ی گنج از گفته ها چنان بر می آمد که همه جا کار است و فراوانی روزی و پایه حقوق بالا حالا نوبت تاکسی بود دو ساعت و نیم برد تا به چارک رسید و از آن جا نیز با کشتی مسافرتی یکی دو ساعت بعد در میان ظلمت شب خود را در جزیره دید هیچ کس را نمی شناخت راست راستی کیش شده بود و گیج و منگ گوشه ای افتاده بود اولین بار بود که وسایلش توی دستگاه ممنوع سنج وارد می شد ولی کل وسایلش یه حوله بود یه شامپوی ارزان قیمت و یکی دو پیراهن و لباس کار و دیگر هیچ به خاطر همین از ایست و دستگاه ممنوع و همه چیز سبک بیرون آمد اما گیرش گیر کجا رفتن و کجا ماندن بود از مسافرها شنیده بود که به ساحل برود و همان جاها بپلکد تا صبح می شود و نباید رسم قدیم تهران را که هرجایی گوشه ای دنج یافت کارتنی پهن کند و بخوابد به هرحال رفت از قضا مینی بوس یا همان ماشینی که که مسافر جابه جا می کرد همزبان از آب درآمد و او هم راهنمایی های لازم را کرد و گفت که آن جا تا بخوای کار هست ولی لامذب پایه حقوقش خیلی پایین است او هم نمی دانست پایه حقوق پایین یعنی همان نان و دوغی که در تهران و همه جا هست همان پایه حقوقی یا جیره ی جنگیی که یکی در میان خواب و بیداری، قیمتی گفته و پایه حقوق شده،به هر حال اولین شبش در کیش بود،بغل تاریکی،کمی آن طرف‌تر از ساحل کنار اصطبل اسب‌های نمایشی،کنار ماشین‌های بسیار مدل بالا و جیب های پر و آدم‌هایی که از حال گرسنه ای مثل او هیچ تصوری نداشتند...

درودخدمت جناب کاظمی برادر بزرگوار🌼و نابی های عزیز
راستش من خاطره زیاد دارم ولی یکی از بهترین خاطراتم رو در این صفحه به یادگار ثبت میکنم
سال پنجم دبستان بودم و قرار بود از طرف مدرسه بریم پابوس اقا امام رضا ع،خیلی ذوق داشتم شب تا صبح نتونستم بخوابم،تا چشمام میرفت رو هم خواب میدیدم همه رفتن حرم من جا موندم😭😂سه تا داداش دارم که هر سه تاشون از من بزرگترن هوا گرم بود تو حیاط خوابیده بودند نزدیک اذان صبح یه چرت کوتاه زدم که بازم خواب دیدم جا موندم و داداشام دارن مسخره ام میکنن،با گریه بیدار شدم رفتم بابامو بیدار کردم بنده خدا ترسیده بود هر چی میگفت چی شده فقط اسم داداشامو میگفتم😂به قول داداشام چون یه دونه بودم بابام زیادی لوسم کرده بود
خلاصه بابام بلند شد رفت تو حیاط شروع کرد داد و بیداد که چیکار کردین دخترم گریه میکنه😂داداشام طفلیا بیدار شده بودن ولی از بس شوکه شده بودن فقط ما رو نگاه میکردن،داداش اولیم گفت چی شده مگه بابام گفت شما این دختر رو مظلوم گیر اوردین باز چیکار کردین که گریه اش بند نمیاد،داداشم طفلی هی میگفت به خدا ما کاری نکردیم بابام باور نمیکرد از اخر داداش کوچیکم گفت یا به بابا میگی ما کاری نکردیم یا فردا که بابا بره سرکار واقعا میزنیمت😢منم دیرم اوضاع خرابه گفتم بابا اینا کاری نکردن، من خواب دیدم از اتوبوس مدرسه جا موندم همه رفتن حرم ولی من نرفتم،بعد تو خواب داداشام مسخره ام میکردن واسه همین گریه ام گرفت🤦🏻‍♀️😂بابام بنده خدا هنوزم که هنوزه میگه بابت اون چهار تا دادی که به خاطر کار نکرده سر داداشات زدم عذاب وجدان دارم
حالا جای خوبش اینجاست که صبح شد و رفتم حرم و اونجا مسابقه اجرا شد و بین اون همه بچه که از چند تا مدرسه اومده بودن من جواب چند تا سوال رو گفتم و بهم دوتا جایزه دادن،یکیش یه قران سبزه که هنوزم دارمش یکی هم یه کتاب داستان و نبات،هیچ وقت این خاطره رو فراموش نمیکنم.از ترس عملی شدن تهدید داداشام تا یه هفته جلو چشمشون نبودم😂الان همشون ازدواج کردن و بچه دارن،پارسال شب یلدا همون داداش کوچیکم این خاطره رو تعریف کردبه بچه هاش میگفت عمه اتون یه کتک از من طلب داره
امیدوارم همیشه خنده مهمون لبای همه ی عزیزان باشه

درودتان
بسیار خواندنی بودند
من هم خاطره ای کوتاه در گرامی -پیجتان به یادگار میگذارم
..
عصری در اوایل تابستان ۱۳۸۳ بود٫و من برای کنکور اماده میشدم ٫با برادرم در منزل تنها بودیم
-علاقه و کنجکاوی ام در خصوص سیستمهای الکتریکی و الکترونیکی به صورتی بود که دستگاه های تلوزیون و سی دی گردانهای متعدد را به صورت برگشت ناپذیری گشوده و معیوب میکردم!!-
عصر روز مذکور پس از خستگی مطالعه ٫ در ایوان پشت منزلمان با سیم ها و ملزومات و ابزار مربوطه٫سعی کردم انشعاب برق چراغ های حیاط را تغییر دهم که منجر به آتشسوزی سیمها و انتقال آتش به نمای چوبی ایوان شد٫در این حین من تلاش کردم برادرم را مطلع کنم٫ولی از آنجا که با هدفن مشغول استفاده از دوچرخه ی ثابت در اتاقش بود نمیشنید و از من اصرار که ایشان را متوجه کنم٫از او لبخند زیرا گمان میکرد شوخی میکنم به هر ترتیب پسران همسایه ی پشتی از بوی سوختگی متوجه شدند و از روی دیوار داخل آمدند و کنتور برق را بدون اتلاف زمان قطع کردند٫ و آتش را خاموش٫٫٫هر چه صدا میکردند خانم طالبزاده ،خانم طالبزاده٫من به دلیل پوشش نامناسبم در گوشه ای از حیاط پنهان شده بودم و پاسخ نمیدادم!!

روز پرمخاطره و هیجانی بود
با آرزوی شادکامی ها

سلام دورد خدمت دوستان عزیز شعرناب من خاطره‌ زیبای جناب اسدی رو که برام فرستاده اینجا مینوسم انشالله خاطره خوبی برشما باشد

با سلام و عرض ادب
جواد عزیز زندکی همه انسانها سراسر خاطره است اما چشم چون فرمودید یکی از آنها را برایت می نویسم .یک روز زمانی که مجرد بودم با مادرم در قبرستان شهر به زیارت قبور رفته بودیم یهو چشمم افتاد به سنگ قبری گفتم مامان راستی قبر فلانیه گفت راست میگی بعد نشستیم و فاطه ایی برایش خواندیم .ما در محله بقالی داشتیم به اسم حاج عباس که بسیار گران فروش بود و به خاطر همین مشتریانش خیلی کم بود بجه هاشم نهایت بزرگ که شدن یکیش خودکشی کرد یکیشم دیوانه شد خودشم مرد و ارثش ماند برای تنها دخترش .در عوض یک بقالی ام بالای کوچه بود که بسیار خوشرو و مردم دار بود و ارزان فروش. لز سراسر شهر می‌آمدن
آنجا خرید می کردن به قولی بابت هر فروشی آن موقع ان طور که خودش می گفت خودمانی بگم پنج زار یا تک تومنی سود می برد ولی چون ارزان فروش بود مشتریانش زیاد بود کارشم زیاد تا زد و جنگ شد پسرش رفت جبهه شهید شد با هر مسلک و ایدئولوژی ایی که داشت حداقلش این بود که برای دفاع از ناموس کشور رفته بود خودشم وقتی مرد مسجد قیامت بو د از شلوغی آره این سنگ قبر مال مشت اکبر آقا بود خدارحمتش کتد روحش شاد .
خاطره دوم سالها پیش کامران سر کوچه نان و سیب تنوری می فروخت کامران پدر نداشت ولی یک خانه قدیمی برایشان گذاشته بود تا اجاره بدناز پدرشم یک حقوق کارمندی داشتند خودش بود مادرش و سه تا بردارش که بعدن چون مادرش جوان بود خرج هم زیاد ناچار شد با شرط اینکه بچه هاش پیشش بمانند با آقای چهل و پنچ شش ساله ای که بیست سالی از خودش بزرگتر بود ازدواج کنه بلکه هم یک آقا بالا سر داشته بشه هم کمک خرجشان بشه ولی بعدها معلوم شد که بیشتر برای کیف جنسیش آمده بوده چون زمان که گذشت فهمیدیم که هم زن داشته هم بچه خلاصه این کامران روبرو بساط نان و سیب فروشیش پسر یک دکه ای میوه فروش هم بود که او هم نان و سیب تنوری می فروخت منتهی چون پدرش آنجا میوه فروش بود مشتریان او نیم نگاهی هم به بساط مهدی پسر میوه فروش برای خرید داشتن با این همه کامران از فروشش راضی بود البته او بعدا درسش را خواند و برای ادامه تحصیل شاگردی و کارگری هم کرد و بعد از خدمت سربازی در حال تحصیل در ازمون استخدام بانک قبول شد در بانک هم ده سال در منطقه محروم و شهرستانها مشغول به کار بود با این همه خاطره مهدی همیشه در ذهنش باقی آست وقتی آن سالهای دور در کنا بساطش بود و متوجه شد که جنازه شهید مهدی کریمی را می آورند از آن روز به بعد او دیکر نبود که بساطی بزند و مشتریان کامران هم بیشتر شد اما چه سود وقتی مهدی نبود .(جواد جان کامران خودم بودم

طوبی آهنگران
۲۳ دقیقه پیش
اگر به دست آوردی به هیچ قیمتِ از دست نده نام، یعنی شرافت انسانی
وقتی به تاریخ نگاه می‌کنیم می‌بینیم که در عین آنکه انسان به انسان بودنش بد دست اورده دیکر چیز ها بی امنیّت است، هیچ دلبستگی به ارزش‌های معنوی نمی رسد به نطر من اگر به این مرهله
رسیدی انوقت است که زنده هستی

در تاریخ ۴ ‌‌۱ ۱۳۶۱ شبی در خواب دیدم

یکی از نزدیکان که در جبهه جنگ بود
را در خواب دیدم که که جشن بزرگی
برای او گرفته اند و ایشان را با لباس

سفید و براق و هم تاجی از بلور بر

سر دارد بر تختی نشسته است

و نامه ای به بلندی یک بر گ اچار در دست
دارد و ان را می خواند و بقیه که

انجا بودن با کمال محبت از او

استقبال می کردند

ان شب گذشت و فردا در این فکر بودم

که خبری از ایشان می شود یا نه

سه روز از این خواب گذشت که خبر

شهادت ایشان را اوردن و تشیع

جنازه و مراسم و من هنوز جواب

خوابم را نگرفته بودم او در عملیات

فتحل مبین شهید شده بود وقتی

چندی از هم سنگرانش برای تسلیت

آمدن تعریف کردند که شبی که

می خواستیم برای حمله آماده بشیم

او اول برای قسل شهادت رفت و

لباس تمیز پوشید و بعد وصیت نامه نوشت
و همان شب هم شهید شد درست

همان شبی که من خواب دیده بودم

یادش گرامی
ارسال پاسخ

جواد جان رفته بودم مسجد برای فاتحه ، وقتی در اومدم دیدم کفشهای نو را دزیدند
فرداش یک فیلنامه نوشتم بردم تا کار کنم همین موضوع را، چون مدیریت باید تایید می کرد فیلنامه را. پس از دوساعتی مرا فراخواند و خیلی هم با تشر گفت : این چیه نوشتی!؟ چطور ممکنه؟
گفتم حاج آقا دیروز کفش منو دزدیدن یعنی چه چطور ممکنه نداره؟
- یعنی شما می فرمایید ما از تلویزیون اعلام کنیم که در مسجد یک شهر مذهبی دزد وجود داره ؟ نخیر آقا !
وفیلنامه را پسم داد و دست از پا دراز تر بر گشتم طرفهای عصر بود منشی مدیر وقت مرا خواست به اتاق مدیر. رفتم خدمتشان
گفت: برو فیلنامه ات را بیار تاییدش کنم
با تعجب پرسید : حاج آقا چی شد نظرتان برگشت؟
از پشت میز پایش را دراز کرد دیدم دمپایی پوشیده

درود بر همه، منم می‌خوام یه خاطره کوچیک بگم
من از بچگی به ماشین‌های ساختمانی مثل لودر و بیل مکانیکی و ... علاقه داشتم (اصلا برا همین رفتم رشته‌ی معماری )

دوران راهنمایی یه بار تابستون شب با داداشم که موتور داره رفتم تو محله بگردم ببینم کجا گود برداری داره. خلاصه یه جایی رو پیدا کردیم، اول کار بود. وایسادم نگاه کردم به بیل مکانیکی که داشت کار می‌کرد. یکی از مهندسا اومد گفت چرا این‌جایی؟ گفتم من عاشق بیل مکانیکی‌ام اونم گفت می‌خوای سوارش شی؟! منم از خدا خواست بله رو گفتم خلاصه رفتم و مهندس منو معرفی کرد، اپراتور هم گفت بیا بالا. رفتم اون‌جا از بالا تا پایین دستگاه رو ازش پرسیدم که چجوریه. گفت می‌خوای امتحان کنی؟ گفتم چرا که نه! گفت پس تو اهرم سمت چپ رو بگیر، منم اهرم دست راست رو. شروع کردیم. یکی دو تا کامیون رو بار زدم جاتون خالی خیلی هم کیف داد

سلام و درود جناب کاظمی نیک بزرگوار
خب خب خاطره ی من؛
کلاس یازدهم بودم،امتحان های نوبت اول شروع کرده بودن،
بخاطر راه دور مدرسمون سرویس میگرفتیم،
سرویس من خیلی عجله ای بود ساعت ۷ میومد دم در و منم فقط استرس میگرفت چون،معمولا دیر آماده میشم
اون روز خیلی استرس داشتم هم برا امتحان و هم واسه ی سرویس،
بعد دیگه رفتیم توی کلاس و خودمون رو آماده میکردیم برا امتحان عربی،دبیر شیمی اومده بود سر کلاسمون،
کلاس غرق سکوت بود یک لحظه با صدای ترسناک تلفن موبایل بهم ریخت😅
تعدادی از دخترا باخودشون گوشی میاوردن مدرسه،
من با تعجب به پشت سر نگاه کردم،با خودم میگفتم مثلا گوشی میارن که چی بشه،
گناه داره لااقل میزاشتش رو سکوت،
این موبایل رنگ میخورد و هیچ کس خودشو لو نمیداد،
هرچی میگفتیم لااقل حالا آوردید دیگه رو کنید،چیو مخفی میکنید،فقط میخندیدیم،
به اون دختره که گوشی می آورد آروم یکی از دخترا گفت گوشیه تو ببین،گفت نه بابا نگاه کردم نه مال من نیست...
خلاصه خیلی کنجکاو بودیم ببینیم کیه،
خانوم شیمی هم فقط نگاه میکرد،ما هم که دنبال قاتل انگار میگشتیم😅😅
بعد یکی از دوستام که پشت سرمن نشسته بود گفت،انگار صدا از اینجا میاد، گفتم نه بابا...
بعد یک لحظه به خودم شک کردم
،در کیف باز کردم،با تعجب دیدم صدا واقعا از تو کیف من میاد😅😅😅
کتابارو بهم زدم دیدم لای کتاب عربی گوشی آقام گذاشته با تعجب گوشی رو در آوردم،کلاس رفت رو هوااا،باخودشون چی میگفتن الله اعلم...
خندیدم گفتم گوشی اصلا مال من نیست مال آقامه بخدا نمیدونم اینجا چیکار میکنه بعد یاد اومد،صبح زود که واسه عربی که بیدار شده بودم چون چراغ اتاقم خراب شده بود با چراغ گوشی آقام داشتم درس میخوندم وقتی سرویس اومد استرس گرفتم و کتابا رو با گوشی بستم دیگه لای کتاب اومد مدرسه😅😅
به خانوم گفتم، خندید گفت بزار دفتر،
(آخه چون من دختر درس خون بودم و حتی خودمم تصور نمیکردم گوشی از کیف من در بیاد😅😅)
از اون روز به بعد میگفتن پنام،چقد خنده دار بود اون روزی که به همه مشکوک شدیم الا تو،
میگفتیم شاعرو مبصر کلاسمون،چنین نمیکنه کهههههههه😅😅
گوشی باباتو میاری لااقل مال خودتو میاوردی دخترررر😅😅😅
اینقد توی این خاطره شوکه شده بودم که هیچ وقت یادم نمیرههههه ،خدایی بدجوری جا خوردم😅😅

درود بر شما و اعضای ارجمند ناب
خاطرات جالبی خواندم
با خواندن خاطره ی شما یاد آقایی افتادم که وقت امتحان روانشناسی سیاسی در ردیف پشتی من بود . ازم خواست برگم رو طوری بگیرم که بتونه جواب تستارو ببینه ،بخاطر کار زیاد نتونسته بود مروری داشته باشه ،من هم قبول کردم
ترم جدید که آغاز شد باهم واحد مشترک داشتیم وبابت اون روز کلی تشکر کرد و گفت چه نمره ای گرفته، باید بگم دو نمره جلوتر از من بودند

عالی بود