پست های وبلاگ

سالهاست که بحث تجویز و عدم استعمال کلمات کهنه و ‌مستهلک. که تاریخ مصرفشان گذشته و در زبان معیار جایی ندارند از بحثهای داغ مخافل ادبی است

قبل از ورود به بحث نکته ای که نباید از نظر دور داشت این است که شعر گفتن از شخصی ترین امور است و نمی توان کسی را مجبور به سرودن به شیوه و بیانی خاص کرد هر کسی می تواند در عزلتگاه خودش به هر شیوه و بیانی که می پسندد شعر بگوید اما وقتی شعری در محفلی مطرح می شود از انزوا و حیطه ی خصوصی شاعر رها شده و در معرض قضاوت و نقد قرار می گیرد

نکته ای که نمی توان از نظر دور داشت این است که شعر باید آینه تمام نمای روز گار شاعرش در مسایل اجتماعی و سیاسی و  اقتصادی و از همه مهمتر ادبی باشد شعری ماندگار است که خواننده با خواندن آن  زمان و عصر و دوران زیست شاعرش را حدس بزند ما مطمئنا با خواندن شعری از رودکی و حافظ و شاعر مطری از دوران معاصر متوجهاین تفاوتها می شویم علاوه براین خواننده شعر امروز با شعری که از کلمات نامانوس و قدیمی آکنده باشد ارتباط برقرار نمی کند و این گونه شعر و شاعرش پس زده می شوندهمانگونه کع مسافرت با اسب و کالسکه که در زمان خودش رایج و از اسباب ترقی محسوب می شد درروزگار حاضر امری غیر مرسوم و و از نشانه های ‌واپس گرایی است شعر گفتن به شیوه شاعران گذشته امری نکوهیده و غیر معقول می نماید