پست های وبلاگ

سلام

در متن و بیوگرافیِتان اسمی از منوچهرِ آتشی آورده شده است
زنده یاد منوچهر آتشی با وجود اینکه نزدیک به عصر نیما زیسته و دارای آثار زیبا و دامنه یِ ناتورالیستیِ غیرقابل انکاری در سروده هایشان هست و از سویی از احساس و عواطف والایی برخوردار بوده ولی به نظر میرسد که آثارشان کمتر مورد توجه قرار گرفته باشد. گواهش اینکه شاید در این سایت خیلی ها اسم این شاعر ارزنده را حتی شوربختانه نشنیده باشند!
اشعارِ منوچهر آتشی آکنده است از نوستالِ بی بازگشت و کوهستان و دشت و کودکی و آن خاطرات زیبایی و گاهی ماورایی که جامعه یِ ادبیات کشورمان بطور درخور و شایسته ای نامِ ایشان را نشناسانده است.
شاید بتوان منوچهر را در کنار رحمانی و شاملو و سهراب و اخوان گماشت لیکِن این امر در ظاهر اتفاق نیفتاده است. احتمالا هم استانیِ ایشان یعنی علی باباچاهی نیز کم شاعری نبوده که متأسفانه اسمی از این دو بزرگوار آنچنان بر پیکره یِ شعرِ موجود حک نشده است ( زنده یاد آتشی، بیشتر البته)

شعر ایشان دارای چند جنبه گرایی نیز هست که میتوان گفت که بِسانِ سهراب اشعارش در بطن و متن و حرکات اعتراضی اجتماع محور نبوده و همین دوری از مسائلِ سیاسی و تابوهایِ جامعه شمول باعث گردیده که آنچنان اسمی از آقای آتشی در وادیِ خواستگاهِ اصلاحات و اعتراضاتِ اومانیسمی و سوسیال محور و اشعارِ معاصرینی چون نیما و شاملو و اخوان و رحمانی و فروغ و غیره برشمرده نشده است.

اما بزرگ بود و پُر از احساس و دارایِ حتی روش و سبکی منحصربفرد.
بنظرم شاید اگر تبلیغات و رسانه یِ شایانی از ایشان حمایت میکرد و اشعارش در بعضی کتب آموزشی چاپ میشد و وقعی به نامِ نیکشان نهاده میشد، زنده یاد منوچهر آتشی را هم اینک والاتر از این جایگاه میدانستیم و می یافتیم و میخواندیم. افسوس.

به یاد می آورم که یکی دو هفته از مرگِ جناب آتشی گذشته بود که برایِ پاسداشتِ خدمات ادبی ایشان، شب شعر باشکوه و شایسته ای در آمفی تئاتر دانشکده یِ فنی مهندسی دانشگاه شهید چمران اهواز برگزار گردید و آن موقع با وجود اینکه بنده جوانی خام و تازه کار بودم ولی به آن مجلس عظیم جهتِ خوانش شعری دعوت گردیدم که در آنجا سروده یِ زیر را خواندم:



به روزِ روشنَم
در گذرِ تنگناها
دو سواری که خندیدند
بر سیاووشِ پاک
به باورداشت شاهان-کاووس-
اقبالِ تندیسِ سیاه را با انگشتانِ خون گرفته یِ اهریمن
نشان از فتحِ انگشتِ بریده یِ سیاووش میدادند
راهبانِ بد عقیده ام
آی فربه یِ اندیشه های خشک
_مُرده اید،مُرده
تابوت بیاورید با کفنِ وطنم
ایرانِ مَن
اهورا زاده ام
سلیمِ بردبارِ خویش
در گردابِ غرور خدایی
سوخته ای
و
به روز روشنم
فاحشه یِ روسپی را سر بُریده ای
از کردار بیهوده یِ پست؟
هرگز نهراسیم
نهراسیم
که ابراهیم شاهِ من
به روزی دیگر و بامدادی دیگر
برق را میکارد
و
شیونِ نو عروسِ خردسالِ خیال
را سور میبخشد
چه باشد
چه باشد؟
که دگر این قومِ گنگِ تار و مار
بامدادان
بر قلب ستارگان به چه کار آید
تا سوگواران
بر فرازِ غمی بزرگ
از خونِ فرودی بگوییم
که نمرده است؟
فرود...هرگز...نمی میرد



____________________________

خوانده شد در مورخه ی ۸۴/۹/۱۲ آمفی تئاتر دانشکده ی مهندسی دانشگاه اهواز_ بزرگداشت منوچهر آتشی
نصراللهی

یادش بخیر