چارپاره

سلام .... این بخش نصیحت ناپذیری تان می تواند معانی متعددی را صادر کند
یکی نصیحت ناصحان ست که منع عشق می کنند که شاعران همیشه به این نوع نصایح عافیت طلبانه واکنش نشان می دهند :
من از آن گذشتم ای دوست که بشنوم نصیحت
برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی ( سعدی )


دوم نصیحت متشرعان است که منع شراب و بوسه و رقص و ... می کنند . شاعران به این نوع نصایح نیز چندان محل نگذاشته اند :


تو که گفته ای تامل نکنم جمال خوبان
بکنی اگر چو سعدی نظری بیازمایی


یا اینجا :

در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی کنار طاق بود ( حافظ )

بخصوص خیام در این نوع از تمردهای شاعرانه استاد بود که الان حضور ذهن ندارم که مصداقی بیاورم .


اما نوع سوم نصیحت نصایح و اوامری ست که راه و چاه طریقت را می نمایانند . و شاعران در برابر این نوع نصیحت معمولا فروتن و پذیرا هستند :

نصیحت گوش کن جانا کز جان دوست تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را


یا حتا :

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک را خبر نبود ز راه و رسم منزلها

یکی از زیباترین جلوه های تاریخ ادبیات در " سرپیچی از نصیحت " در منطق الطیر عطار آمده در داستان شیخ صنعان که مریدان او را از عشق پرهیز می دهند اما او هربار به شیوه ای رندانه پاسخ می دهد که اگر بخواهم حتا یک بیتش را بیاورم در حق باقی ابیات آن ستم کردم . بس که زیبا و شیواست .‌

و در کل شیخ در دید مردم بخاطر رابطه و احساسش تبرئه می شود . یک جایی از سعدی علیه الرحمه خوانده بودم که گناه را برای کسی مجاز می دانست که بتواند خوب خودش را توجیه کند :
کسی را نگه سوی شاهد رواست
که داند بدین شاهدی عذر خواست


حالا برگردیم به شعر مهرداد عزیز و فکر کنیم این خروار نصیحت که شاعر زیر بار آن نرفته از کدام جنس است ؟؟

سر را ندهم مفت به هر دارِ نصیحت
دل را نکُنم یکسره انبارِ نصیحت
گر رو بدهم بر دو لبِ خلقِ سخنباز
پُشتم بِشَود خَم به دو خروارِ نصیحت


راستی این پروفایلت هم از اون یکی بهتر در اومده و خوشحالم که همیشه فعال و پویا می بینمت