( یار امد )

آن نسیم سحرم شاد و شکوفان آمد

عشق با بوی خوش و چهره ی خندان آمد

مظهر سردی و کرسی ی زمستانی رفت

آنچه را کو سبب عشق و بهاران آمد

گل خوشبوی بهاری به گلستان آمد

گلبن و شاخه ی طوبایی رندان آمد

سایه ی خوش گهر سرو به بستان آمد

سوسن و یاسمن و گل به مهستان آمد

سرونازی که همه دلخوشی جانان بود

حالیا دلبر مستی شده , شادان آمد

آنکه اداب سخن بودش و لبریز غزل

بلبل و طوطی بستان شده , مستان آمد

روز و شب بود خوشی دیدن ان گلرخ ماه

چشم بر راه که گل بر سر و دستان آمد

می فروشی شده در گردش ایام و زمان

قدح از باده بنوشید که جانان آمد

بایدم گفت به ان باده پرستان غزل

نغمه خوانی ز هَزاران و خرامان آمد

زنبق و لاله ی مست و همه گلهایم گفت

آنچه در دیده ی ان مست غزلخوان آمد

فرخا کو همه ان سرو و چمن باران بود

بت عیارِِ یکی بتکده و ناز جوانان آمد

ما که بیدل بُدی و گوشه نشین از ازلیم

چونکه نوشید ز ان می تو بگو جان آمد