ذهن وقلم

گرچه قفس مرغی من سد نمود           گاه به دل پر کشم از این جمود

من که پرم بســــته به تن ساقـیا           گــــــــاه توبراین پربســــته بیا

در عطش می چه کنم ای فلـک             کــــــاش نمیخورد پدر ان کلک

میوه ی ممنوعه شده این قــفس             برســــر راه من ومی این نفس

کــــاش دلـم در قفسـم تاب بـود             بی غم می یکسره در خواب بود

کـــــــاش ننوشیده بدم باده ای             راه تو بنـــما کــه می ام داده ای