مرا تا صبح با خونین لبانت بوس و شهد و جان

هوایِ مشتعل بر دست و آتش هم ز دامانت

نوای سوزِ فریاد است و آهم سوزِشِ جانت

سرابِ دور را گو تا دمی آرام بنشیند

خرابِ حال را گو تا به کام آرَند چشمانت

اگر در طیفِ الطافَت درخشان گشت این تن، دان

که سر بر سجده صدها بار رفت این دل به فرمانت

گَهی مجنون چو بر لیلی، گَهی خسرو که بر شیرین

گهی فرهاد گون بر کوهِ غم بنشست و زندانت

سر از طوبایِ رخسارِ تو بر سودا برفت آخر

که بالا گشت و والا رفت و شاد از شوقِ پیمانت

نوشتار است و گفتار است و هر دم میزند سازی

که دل بازی و با نازی نوازش بخشد احسانت

چو بازی، اوج بستاندی و بلبل وار در دامَت

گرفتار آمدیم و سوختَش پر تیرِ مژگانت

هر آنکس کاو ندارد فهمِ شمع و شور و شیدایی

بگو تا خود برون ریزد ز بزم و سورِ مستانت

مرا تا صبح با خونین لبانت بوس و شهد و جان

بگو یارا که بی خود گشتم از شیرینِ خندانت