آسِمان یک باره لرزید از جفایت ای بُتِ سیمین قَبا
کاین منِ آشفته و سرگشته گَردِ ره شدم چِرکین عَبا
صبحِ امیدم کجا پنهان شدی تا بگذرم زین ماجرا
تا دمی آسوده بنشینم ز طوفانِ بلا زین افترا
ابتدایِ سنگیِ قلبِ پریشانش سراسر واله بود!
انتهایِ خون فِشانیِ منِ شیدا دمادم ناله بود!
اینک از آسودِگانِ کویِ او تنهاترم ای وایِ من
وز همه دلدادگانِ رویِ او رُسواترم وِیلایِ من
روزگاری کویِ او ماوایِ حُرمت هایِ پاکِ زندگی
پاکیِ بی انتهایش یک نشانِ بی نشان از بندگی
رویِ چشمانِ پریشانم مگر جایش نبود ای روزِگار؟
آن سیاهیِ دو چشمان و نگاهش پس چه شد ای کردِگار؟!
چشم او چشمِ طریقت سویِ صحرایِ عطش در بی کَسی
جَنَتُ المَاوا کجا رسوا شود در لامکان از بی خَسی؟!
عهد و پیمانش وفایِ غم به غمخوارانِ راهِ بی نشان
ناله اش یکباره بیرون کرده یوسف را ز چاهِ بی نهان!
یک سَره آواره گشتم اندر آن کویِ غریبش ای خدا
من به قُربانِ مقامِ آسِمانت پس چه شد رَعدِ جفا؟!
بی وفایی بر نگاهِ پاکِ خوبان پس کجا رسوا شود؟
وان هَزارِ باغِ خوشبختی کجا در آسمان شیدا شود؟
حالِ دلسوز از غریبیِ نگاهش گشته یکسر اضطراب
در نهانِ سینه اش سودایِ آهی نیست یکسر التهاب!
...
مهدی بدری(دلسوز)
زیبا نگاشته اید
موفق باشید