چشمهای تو

درود بر شما شاعر گرامی
بانوی ارجمند مهربانو شعله

نخست اینکه، بنده تقریباً همیشه با خواندنِ
نخستین واژه از سروده‌های شما، با احساسِ بارِ
سنگینی در ناخودآگاهم مواجه می‌شوم.
اینکه اینهمه انرژی را بصورت بداهه از صفحه ذهنتان
به قالب تحریر در می‌آورید، قابل تصور است در آن
لحظات چه قدرتی دارید که ستودنی‌ست. به عنوان
شوخی ،مانند کابل برقِ فشار قوی، البته می‌دانیم که
اعصابِ انسان نیز با جریان برق کار می‌کنند، پس شاید
مزاحِ دور از واقعیتی نباشد.

با این وجود، چون درخواست انتقاد دارید، بنده
فرصت را برای بیان دیدگاهم غنیمت می‌شمارم.

به گمان بنده تکرارِ واژه‌ی «باز» در مصرع نخست بیت
پایانی، و اینکه در مصرعِ دومِ بیت دوم نیز همین واژه
حضور دارد، باعث می‌شود خواننده سریعاً دریابد که
این سروده بداهه است، یا اینکه شاعر هنوز آن را به
ویرایش نهاییِ دلخواه خود نرسانده است، چرا که
این واژه‌ی «باز» معمولاً خیلی زود به ذهنِ سراینده
می‌آید.
مثلاً برای «باز هم» در بیت دوم، شاید «دفترِ» یا
«غزلِ» گزینه‌هایی باشند که در دور دومِ سعی و خطا
به ذهن متبادر شود و مناسب‌تر نیز باشد، بویژه «غزلِ».

دیگر اینکه، مصرعِ نخست بیت واپسین، سرشار از احساس
است اما کمی تکراری‌ست، به عبارتی، سراینده در این مصرع و
مصرع دوم می‌خواهد خواننده را متقاعد کند که شعر تمام شده
است. و یک پایان شکوه‌آمیز به خواننده نمایش دهد. اما به
گمان بنده این پایان معمولی ست. مصرعِ نخست، به شکل
کنونی، فرصتی را که شاعر در چند بیتِ پیشین برای هک کردنِ
احساس و منطقِ خود در ذهنِ خواننده فراهم کرده را، می‌سوزد.

درباره مصرع نخست بیت سوم، «دل به دریا بدهم» با توجه به
اینکه به دنبالِ آن «غرقِ تلاطم بشوم» است، به گمان بنده
شاید «دل به دریا بزنم» شایسته تر باشد.

به هر روی، برای بنده پس از خواندن بسیاری از سروده‌های
گذشته‌تان عیان گشته، ذوقِ شما متناهی نیست. و هر لحظه
انتظار فورانِ گدازه‌های قلمتان می‌رود، مانند آتشفشانی که
خاموشی نمی‌پذیرد.

برقرار باشید