بن بستی به نام زمستان

سلام

و

اولین روزهایی که محمد عرب در این سایت شعر ی
منتشر کرد نقدی بر آن نوشتم و هر روز با دیدن اشعار
جدیدش به نوشتن آن نقد و قدرت تشخیص تمایز او
افتخار می کنم ، تمایزی که در تمام اشعار او از جمله
همین شعر پیش رو به زیبایی ، آشکار است .

۱) فرزند زمان خویشتن بودن و درک آن چه که بر مردم
عامی می گذرد و بازتاب آن در شعر نه به صورت آیینه
بلکه با عکس ها و نقاشی هایی هنرمندانه که در ذهن
شاعر شکل گرفته اند اما این کار نیاز به یک اصل مهم
و اساسی دارد و آن هم قرار داشتن در میان مردم و
ادراک آن چه بر آن همی گذرد البته نه با دنبال کردن
خبرها در شبکه های مجازی بلکه به صورتی حقیقی
و درک آن با گوشت و پوست و جان خویش ،
که این امر کوششی بسیار را طلب می کند چرا که
امروزه روز تا کسی قلم به دست می گیرد و چند
جمله می نویسد و دیگران هم به واسطه ی آن که
نفهمیده اند طرف‌ چه گفته است و برای پنهان داشتن
این نافهمی ، او را استاد و شاعر و فاضل خطاب
می کنند ، دیگر خدا را هم بنده نیست و سریع در
ژستی روشن‌فکرانه فرو می رود و خویش را بالاتر
از سطح مردم می پندارد و بهانه اش نیز برای نوشتن
شعرهای صد من یه قاز هم همین جدایی از مردم است
و این که با این کار لطف نموده و می خواهد سطح
فهم مردم را ارتقا دهد به خیال خام و باطل خود .

۲) در تمامی ابیات و مصراع ها به راحتی و روشنی
موازنه ی برقرار شده توسط شاعر را به
واسطه ی استفاده ی از تصاویر ی دارای مراعات
نظیر و تناسب ، می توان دید و ادراک کرد .
امری که در ظاهر شاید سهل بنماید ولی در شعر
آن هم کلاسیک و آن هم غزل بسیار ممتنع است
و رعایت اش امتیازی پر ارزش است که شعر را
به سمت کمال هدایت می کند .

۳) پوشاندن جامه ای تازه بر قامت تصاویری که پیشتر ها
در اشعار دیگران به کار رفته اند و بازآفرینی آن ها که بارها
گفته ام از آفریدن تصویر تازه سخت تر است ، مانند
اتفاقی که در بیت پنجم و ماجرای تکراری گرگ و چوپان
روی می دهد و شاعر با در تقدیر قرار دادن قصابی
با چاقویی تیز این تصویر را نوسازی می کند که این اتفاق در
بیت چهارم نیز به گونه ای دیگر گون ولی با همین اسلوب
روی می دهد .

۴) انتخاب کردن وزنی برای شعر که شباهتی خاص به
یک دیالوگ معمولی دارد ، انگاری که شاعر دارد با
دوستی درددل می کند و این درددل ها فقط موزون
هستند که این امر فوق العاده دشوار است و دور از
دسترس چرا که علاوه بر برقراری حس همراهی و
همذات پنداری در مخاطب ، تاثیر به سزای دیگرش
کم شدن ‌میزان استفاده از حروف اضافه و حضور
آن ها تنها در طبیعت کلام و مواضع مورد نیاز و نه
برای جفت و جور کردن وزن .

۵) ۶ ، ۷ ، ۸ ، ۹ و .....

حرف آخر م اما سپاس گزاری بی پایان است از محمد نجیب
که تمام حواس اش به شعر است و به هیچ روی در حواشی
وارد نمی شود ‍‍ونتیجه ی این خویشتن داری اش همین
امتیازات فراوانی ست که شعرهای شاهکارش دارند ...