خار گل

تو گل میبینی و من خار پایش
تو لبخند لبش، من دردهایش
چرا میپرسی از حال دل من
نمیبینی تو لرزش در صدایش؟
خبر داری! که مدت ها گرفته
غم سختی همه حال و هوایش
و تنهایی به کنجی آرمیده
بغل کرده دو دست و زانو هایش
مکرر با خودش میگوید این را
چه کردم که شده این ها سزایش؟!
خبر داری تو از دردی که دارد
طبیبان هم نمیدانند دوایش
فرو رفته است در تب قلب زارم
گذر کرده است از صد هم دمایش
نه دیگر با کسی همراز گردد
نه مستوجب شود دیگر دعایش
خدا میداندش آخر چه سان است
نمانده در تنش جانی، به جایش
فقط یک جسم بی روح و پریشان
که دنیا کرده سخت او را رهایش...