خریدار دیوانه!

درود /

درست است که در قالب نیمایی، وزن عروضی و دیگر ویژگیهای آن از شعر کهن دستور نمیگیرد مثلا ارکان نیمایی، سه چهار یا کمتر و بیشتر لازم نیست رعایت گردد لیکِن این قالب خود دارای مولفه ها و خصایصیست که بایست اعمال شود...
قافیه در درازای سروده حضورش حتمیست.نیما شعر نیمایی بدون قافیه را حباب میداند.( اما بایست پذیرفت که بسیاری از شاعران از این ویژگی به راحتی میگذرند و شعرشان را نیمایی میدانند... یا بهتر است بگوییم واقعیت این است که با وجود تعاریف بسیاری که علمای این فن و نگاشتن کتب وسیع در این باب،ولی هنوز به نحو دقیق و صحیحی تعریف واضحی بین دوست داران این قالب،در نگرفته است و حقیر این امر را در درون و بطن محتوایی و شاکله ی شعریتِ این قالب میدانم... همانیکه پیشتر گفتم که این سبک و سیاق و مشتقاتش را تنها دلنوشته معرفی میکنم).

سروده ی زیبای شما، به سپید نزدیکتر است اصلا بنوعی سپید است و آن پارامترهای نیمایی را ندارد.

مثلا تنها:
جانانه و دیوانه به قوافی نزدیک شده است.

شما می توانید،ابتدای سروده را کوتاهتر نمایید

همان زمان که در هستی
همان زمان... ثقیل است و چرخش زبانی ندارد. مانند:
واژه ی تَمْبْرْ ... که گفتنش زحمت بسیاری دارد و آمدن سه سکون... بر این مشقت افزوده است که نهایتا دوستان، برای راحتی آنرا ( تَمْبَر ) معرفی نمودند که بصلاح بود.


وقتی که در هستی... بهتر است
یا
حتی میتوانی همه را حذف کنی و بیاوری:

وقتی
خاموش اند،ستاره ها...

دلنشینتر است /

این تلخند و تلخیِ روزگار را که به تصویر کشیده ای و سرانجام به :

تو چه روشن لبخند میزنی
 چه جانانه ! 
چه زیبا خریدی ام یارا ...

آن را دوخت زده ای به یک پناه و مأمنِ پر از عطوفت،من را به یادِ جمله ای از احمد شاملو خطاب به پرویز شاپور ( خالقِ کاریکلماتور...شوهر فروغ فرخزاد) انداخت:
آنجا میگوید که در این دنیای پر از شک و ابتذال و تردید و ناسامان تو یک دوست و نقطه ی پناه و دلگرم کننده هستی ( چیزی شبیه به این کلمات که سالها پیش خوانده بودم).

موفق باشید